Το χρωστάμε στον εαυτό μας και τα παιδιά μας

Γράφει ο κ. Θανάσης Παπαδημητρίου

Συνταξιούχος Καθηγητής Μ.Ε. (Φυσικός)

Το ξέρω πως θα γίνω δυσάρεστος μ’ αυτά που θα πω, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να τα πω.

Μέχρι του 2008, χρονιά που έγινε το πρώτο πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, ζούσαμε όλοι στην άνεση του καναπέ μας, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που μας έδινε μια θεσούλα στο Δημόσιο (μόνιμη, με σύμβαση αορίστου χρόνου, με σύμβαση έργου, ακόμα και με σύμβαση stage) ή μια κρατικοδίαιτη επιχειρησούλα, ή μια μεγαλύτερη επιχείρηση που, λόγω κομματικών δεσμών και αυτονόητης διαπλοκής, έπαιρνε δάνεια (στην πραγματικότητα δανεικά και αγύριστα) κατατρώγοντας τόσο τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων όσο και τα χρήματα που παίρναμε, για «αναπτυξιακούς σκοπούς», από τα διάφορα κοινοτικά πλαίσια στήριξης.

Υποσυνείδητα όλοι τη βλέπαμε τη φούσκα που διογκώνονταν, αλλά εφησυχάζαμε, λέγοντας στον εαυτό μας πως τελικά κάτι θα γίνει και η φούσκα δεν θα σκάσει στα δικά μας χέρια.

Είχαμε ήδη ανακηρύξει την παραγωγική εργασία σε γνώρισμα των ηλιθίων και, εμείς οι «έξυπνοι», την αποφεύγαμε όπως ο διάβολος αποφεύγει το λιβάνι! 

Όλα τα σχόλια συγκεντρωμένα σχετικά με το κείμενό μου για τους Δημόσιους Υπάλληλους

Ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια έχει προκαλέσει το άρθρο μου Απολύσεις στο Δημόσιο ή αλλιώς... "πως τρώμε τις σάρκες μας".

Παρακάτω μπορείτε να δείτε όλα τα σχόλια συγκεντρωμένα, αλλά και δυνατότητα σχολιασμού αυτών όσο και του αρχικού κειμένου. Παρακαλώ τα όποια σχόλια να γίνουν εδώ και όχι στους συνδέσμους του facebook ώστε να υπάρχουν οι απόψεις συγκεντρωμένες.

-------------

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ: Νομίζω πως πάντα "τρώγαμε τις σάρκες μας"άσχετα αν δεν το φωνάζαμε. Πάντα υπήρχαν εκείνοι που είχαν "το πάνω χέρι" έναντι των άλλων εργαζομένων πίσω από τα γκισέ της εργασίας τους... Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ο Δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας δεν ήταν ποτέ ίσοι σε δικαιώματα ή ασφάλεια. Σήμερα αυτό το φαινόμενο το αναδυκνείουν ως αιχμή "νοικοκυρέματος" και το εκμεταλλεύονται για να πετύχουν τους στόχους τους... ενώ όλοι οι πολιτικοί το εξέθρεψαν, το ανέχτηκαν και εκμεταλλεύτηκαν... ιδιαίτερα η γνωστή κάστα των αναντικατάσταων της Βουλής. Σήμερα λοιπόν την δική τους ανεπάρκεια τόσων χρόνων, την ρίχνουν στους δημόσιους υπαλλήλους. Μόλις τελειώσει αυτό το παιχνιδάκι θα βρουν κάπου αλλού να ρίξουν ευθύνες. Αλλά καλό θα ήταν να είμαστε (τουλάχιστον εμείς που θα υποστούμε το τσουνάμι που έρχεται), ειλικρινείς μεταξύ μας. Και επειδή ποτέ δεν πήρα "επίδομα έγκαιρης πρόσβασης στην εργασία μου" έχω κάθε δικαίωμα να ζητάω ειλικρίνεια από εκείνους που πήραν, ή αυτό ή κάποιο άλλο ανάλογο!
Maria Metaxatou ‎@Βασίλης: Και νάταν μόνο το επίδομα "έγκαιρης πρόσβασης" !!! υπάρχουν αναρίθμητα άλλα που ήταν κρυφά μέχρι πρόσφατα ! και ας μην ξεχνάμε ότι ανισότητες υπάρχουν και μέσα στο δημόσιο τομέα - π.χ. οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών είναι πιό "ίσοι" απο τους άλλους και φυσικά παίρνουν και περισσότερα χρήματα ! Το ενιαίο μισθολόγιο θα λύσει τέτοια ζητήματα, αν εφαρμοστεί ποτέ !!!
Irini Kounenaki: Το ενιαίο μισθολόγιο δεν είναι δικαιο όπως θα έπρεπε να είναι...ερχονται άλλου είδους ανισότητες, οι οποίες αιτιολογούνται απο την δημοσιονομική σκοπιμότητα.Μακαρι να δημιουργούσε εκείνες τις προυποθέσεις για πραγματικά ισότιμη μεταχείριση και αξιολογική αντιμετώπιση των δημοσίων υπαλλήλων, έστω και με αυτές τις συγκυρίες!!!!!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ: και οι κακομοίρηδες οι ιδιωτικοί ρε παιδιά;
Manos Kanellopoulos: φιλε δημητρη αυτο κανενας δεν το σκεφτηκε ποτε. τα παιδια στα μαγαζια μας ,για να μιλαμε με νουμερα πια, παιρνουν απο 1000 ως 1300 ευρο για 8 ωρες δυσκολης δουλειας και ανθυγυηνης,(και σε καποια λαμογια 500-700) οταν στην ε.ρ.τ και στην βουλη και σε καποιους δημους παιρνουν 2000-2500 3000 -κ.λ.π χωρις καν να υπαρχουν εκει!!!!ομως ειναι γελειο να λογομαχουμε για τα χρηματα ενος υπαληλου που ειναι ψυχουλα μπροστα στη ρεμουλα μηχανικων,εργολαβων,πολιτευτων και φιλων, της δημοκρατιας που εμεις φτιαξαμε και κανουμε δωρο πια στα παιδια μας.

-------------

Elias Karabelas: Εσείς όλοι οι καλοί, εργατικοί, και τίμιοι πολιτικοί, οι καλοί εργατικοί και τίμιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, εσείς οι καλοί και τίμιοι μαγαζάτορες, εσείς οι καλοί και τίμιοι επιχειρηματίες, εσείς οι καλοί και τίμιοι τραπεζίτες, οι καλοί και τίμιοι γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εργολάβοι, ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί, υδραυλικοί, ταξιτζήδες που πάντα δηλώνατε τίμια και καθαρά όλα τα εισοδήματα σας, χωρίς να κρύβεται τίποτα, που πότε δεν πήρατε μια επιδότηση, μια χορηγία, που πάντα αποδίδατε το ΦΠΑ, που πάντα κόβατε απόδειξη για όλα, που ποτέ δεν βάλατε το χέρι κάτω από το τραπέζι κατηγορείτε έτσι απλά ότι για όλα τα δεινά που μας έχουν βρει, για το χρέος, για το κούρεμα, για τα δισεκατομμύρια που φαγώθηκαν, για το χρηματιστήριο του Σημίτη, για τη Siemens, τις δεκάδες καταθέσεις στην Ελβετία για τη φτώχια που έρχεται, για όλα φταίνε οι παχυλοί μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, των τεμπέληδων των λουφαδόρων των κοπανατζήδων, γιατί δίκιο έχετε μόνο στο δημόσιο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και πρέπει να τους τιμωρήσουμε, να τους εξαθλιώσουμε, να τους τελειώσουμε.
Αναρωτηθήκατε ποτέ όλοι εσείς οι άμεμπτοι που τόσο εύκολα βγάζεται ετυμηγορία μήπως σας ζούσαν μέχρι σήμερα όλοι αυτοί που κατηγορείται;
Αναρωτηθήκατε γιατί τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο;
Μάλλον οι κακοί πελάτες θα φταίνε, ε;
Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι αν όλοι αυτοί που κατηγορείται σταματήσουν να κινούν την αγορά, τι θα γίνει;
Κάποιοι ίσως το βιώνετε ήδη. Ειλικρινά λυπάμαι.
Μην το πολυσκέφτεστε όμως, οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε, και κυρίως οι «ανάπηροι» που δεν μπορούν τα ξύσουν γιατί πιάνουν δουλειά μετά τις 12.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα παίρνει ένας δάσκαλος ή ένας καθηγητής που μορφώνει τα παιδιά μας; Ένας δημοτικός υπάλληλος που μαζεύει τα σκουπίδια μας; Ο υπάλληλος πίσω από το γκισέ; Ο γιατρός στα δημόσια νοσοκομεία; η νοσηλεύτρια; Οι εργαζόμενοι στα ασθενοφόρα; Οι εργάτες στην αποχέτευση;
Μάλλον όχι ή μάλλον ναι.
Σας έχουν ενημερώσει οι Έντιμοι Καναλάρχες μας με τους Εντιμότατους και Αμερόληπτους δημοσιογράφους μας, που θέλουν το καλό μας, που χωρίς κανένα δισταγμό πυροβολούν όποιον θέλουν.
Σήμερα εμάς (δεν το εύχομαι) αύριο εσάς.
Αν τα 1000 ή τα 1200 τα 1500 ευρώ καθαρά είναι πολλά τότε έχετε δίκιο να κατέβουμε όλοι στα 600 ευρώ διότι σε μία καπιταλιστική κοινωνία δεν χωράνε τρείς τάξεις.
Να πω και για αυτούς που λίγο πριν ή λίγο μετά τα πενήντα τους, βγαίνουν στη σύνταξη, που τόσο σε εκνευρίζουν φίλε Δημήτρη.
Γι αυτούς τους αντιπαραγωγικούς του Πάγκαλου.
Έχεις μπει πότε σε υποβρύχιο και να είσαι στα 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας;
Έχεις πετάξει με ελικόπτερο με 8 μποφόρ νύχτα με βροχή πάνω από τα Ίμια;
Έχεις μπει σε F16 την ώρα που αερομαχεί με άλλο τουρκικό F16;
Κάποιοι από αυτούς δεν γύρισαν ποτέ στη γυναίκα τους, στα παιδιά τους, στη μάνα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι από τα 18 τους παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να φιλοσοφούμε εμείς.
Βέβαια από τα 50 αν βγάλω τα 18 ίσως βρω πόσα χρόνια δούλεψαν αυτοί οι αντιπαραγωγικοί ή πόσα χρόνια τα «έξυναν».
Και βέβαια κάνεις δεν μας λέει πόσο είναι το προσδόκιμο της ζωής αυτών των ανθρώπων.
Κύρια αιτία η μόλυνση στους ό....... από το ξύσιμο.
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
Άλλο και τούτο πάλι.
Καλύτερα να ονομαστεί «Γραφείο Ενοικίασης Υπαλλήλων» αρμόζει περισσότερο σε μια «σοσιαλιστική κυβέρνηση», πάει και με την «εφεδρεία».
Αν αυτά προτείνουν αβίαστα οι «σοσιαλιστές» κυβερνώντες για να ξετρυπώσουν αυτούς που οι ίδιοι τρύπωσαν, πολύ φοβάμαι ότι οι Νέο φιλελεύθεροι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα λόγο διεκδίκησης εξουσίας.
Και όσο για τους άμοιρους- όμηρους της «εφεδρείας» μαγαζάκι χωρίς πελάτες = λουκέτο.

-------------

Ίων Σήριος: Αγαπητέ Δημήτρη, καταχωρήσεις με άσεμνο περιεχόμενο δεν επιτρέπονται, οπότε δεν θα πω το ανέκδοτο που μου θύμισες με όλα αυτά. Θα πω μόνο τις λέξεις με τις οποίες τελειώνει: ΜΑΓΟΣ ΕΙΣΑΙ;
Άλλωστε, τώρα πια, τα ρουσφέτια των μικροβουλευτών ( πώς λέμε μικρομεσαίοι, μικρομαγαζάτορες κλπ ) γίνονται με προσλήψεις κομματικών φίλων του βουλευτή από ιδιώτες εργοδότες.

Panayotis Koutsopinis: Θα ήμουν τολμηρός αν έλεγα ότι "η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως 50.000 ευρωπαίους να στήσουν μια λειτουργούσα δημόσια διοίκηση και να επικουρήσουν τον επίσης πάσχοντα , κατά πλειοψηφία εν πολύς, κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα".??? Ίσως αυτό να ήταν ένα αποτελεσματικό μέτρο βοήθειας που θα έπρεπε να αιτηθεί η ελληνική κυβέρνηση από την ΕΕ. Νομίζω ότι αξίζουμε μιας τέτοιας βοήθειας...

-------------

Χ.Κ.: Σε γενικές γραμμές θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σας, γιατί κανείς δεν θα πρέπει να χάνει την δουλειά του όπου και εάν εργάζεται (ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα), αρκεί να είναι συνεπής και υπεύθυνος και να μην θεωρεί ότι σκοπός της θέσης που κατέχει, είναι ο εκβιασμός και η ταλαιπωρία των συνανθρώπων του. Και ενώ μεν στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει ο φόβος της απόλυσης (μερικές φορές άδικα), εάν ο πελάτης δεν εξυπηρετείται, στο δημόσιο υπάρχει η αίσθηση της ατιμωρησίας, γιατί λόγω της μονιμότητας κανείς δεν τον κουνάει. Δεν είναι τυχαίο που στη μεταπολεμική Ελλάδα, όλοι σχεδόν οι Έλληνες είχαν σαν σκοπό τον διορισμό τους στο δημόσιο και πραγματικά δημιουργήθηκε αυτή η αμφίδρομη σχέση εξάρτησης, με τους δυστυχώς ανίκανους στην πλειοψηφία τους πολιτικούς. Γιατί όπως ο ανίκανος να εκλεγεί (βάσει ικανοτήτων) πολιτικός, βασίζεται στην ανάγκη του ψηφοφόρου, έτσι και ο ψηφοφόρος εκμεταλλεύεται την ανάγκη του πολιτικού σε ψήφους. Δημιουργήθηκε λοιπόν ένας ιδιόρρυθμος στρατός που ταλαιπωρεί τις περισσότερες φορές ,παρά εξυπηρετεί τους πολίτες, που καταλαμβάνει κτήρια και δρόμους αιφνιδιαστικά ,λες και είναι ιδιοκτησία του οτιδήποτε κρατικό, που τρομοκρατεί και προπηλακίζει όσους θέλουν να είναι συνεπείς και που απαιτεί να πληρώνεται ακόμη και εάν δεν πάει στην δουλειά του. Που αμείβεται πράγματι με πολλαπλάσιες αμοιβές βάσει κάποιων τρελών επιδομάτων, που τόσο καιρό κρατούσαν καλά κρυμμένη την ύπαρξη τους. Όλοι μας έχουμε ταλαιπωρηθεί, τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο, στις συναλλαγές μας με τις δημόσιες υπηρεσίες και φυσικά και τις δημοτικές (ο δήμος μας φυσικά και ΔΕΝ εξαιρείται ).
Τις προάλλες, πήγα στο δημοτικό ΚΕΠ του Γέρακα στις 4μμ για υπόθεσή μου και έκπληκτος ανακάλυψα ότι ήταν κλειδωμένο, χωρίς κανέναν υπάλληλο μέσα, ενώ μία ταμπέλα μας πληροφορούσε, ότι υπήρχε κατάληψη. Φυσικά και ήταν οι μέρες των κινητοποιήσεων των υπαλλήλων των ΟΤΑ, και όσο και αν διαφωνώ με τις καταλήψεις , θα δεχόμουνα το κλειστό ΚΕΠ, εάν έβλεπα έστω και έναν υπάλληλο να μου πει ότι δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει, επειδή παρεμποδίζεται από κάποιους άλλους που έχουν καταλάβει τον χώρο. Επίσης δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι υπάλληλοι του συγκεκριμένου υποκαταστήματος θα πληρώθηκαν κανονικά. Βιώνουμε όλοι μία πρωτοφανή κρίση, μία βίαιη προσαρμογή σε οικονομικές συνθήκες χρεοκοπίας και δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι τους δημόσιους υπαλλήλους δεν πρέπει ούτε με την εφεδρεία, αλλά ούτε και με τις μετατάξεις να τους ακουμπήσουμε, όταν εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν ήδη απολυθεί, πληρώνοντας στο μεγαλύτερο ποσοστό την ουσιαστική στάση πληρωμών του κράτους προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να μην καθυστερήσει ούτε ώρα το μισθό στο δημόσιο υπάλληλο. Και για να μη θεωρηθεί ότι ομιλώ εκ του ασφαλούς, σας πληροφορώ ότι στην επαγγελματική μου διαδρομή διετέλεσα δημόσιος υπάλληλος για 2 χρόνια (ΙΚΑ) και παραιτήθηκα γιατί δεν ανεχόμουν αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση που προηγουμένως ανέφερα, ούτε και τους υπαλλήλους που ενώ είχαν διορισθεί ως κηπουροί και καθαρίστριες με το γνωστό τρόπο, κατείχαν σημαντικές διοικητικές θέσεις χωρίς προσόντα (το πολύ δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης). Έκτοτε εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα, προσπαθώντας να είμαι συνεπής στην εργασία μου, χωρίς αυτό να μου εξασφαλίζει ότι και αύριο θα εξακολουθώ να εργάζομαι (αν και είμαι 50 ετών).

-------------

Θανάσης Παπαδημητρίου:
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες Δημοσίων Υπαλλήλων:
Οι αργόμισθοι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Είναι αυτοί που διορίστηκαν από Υπουργούς, Βουλευτές και άλλους κομματικούς αξιωματούχους. Είναι συνήθως συμβασιούχοι αορίστου χρόνου, δεν προσφέρουν τίποτε και απλά εισπράττουν το μισθό τους.
Οι λουφατζήδες Δημόσιοι Υπάλληλοι. Είναι αυτοί, που για λογαριασμό τους άλλοι χτυπούν τις κάρτες προσέλευσης και αποχώρησης. Γι’ αυτούς το εβδομαδιαίο 48-ωρο είναι, μετά βίας, 20-ωρο. Και όμως αμείβονται κανονικά όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους που εργάζονται ευσυνείδητα.
Οι δυνάστες Δημόσιοι Υπάλληλοι. Είναι αυτοί που, όταν συναλλάσσονται με το κοινό, βλέπουν τους φουκαράδες φορολογούμενους πολίτες σαν μυρμήγκια και τους ταλαιπωρούν ασκόπως παραπέμποντας τους από τον «Άνα» στον «Καϊάφα» χωρίς ποτέ να τους εξυπηρετούν, πράγμα που είναι η κύρια αποστολή τους και για το οποίο πληρώνονται.
Είναι, επίσης , αυτοί που για να επιτελέσουν το καθήκον τους απαιτούν το γρηγορόσημο, το φακελάκι ή τη μεγαλύτερη μίζα.
Οι εκβιαστές του κράτους Δημόσιοι Υπάλληλοι. Είναι αυτοί που σε περιόδους κρίσης και έκτακτης ανάγκης κατεβάζουν τα μολύβια και προχωρούν σε «λευκή απεργία» παρεμποδίζοντας την είσπραξη εισφορών και φόρων, κωλυσιεργούν αναφορικά με την προμήθεια χαρτιού και μελάνης για την εκτύπωση των σχολικών βιβλίων ή των εκκαθαριστικών της εφορίας, ή κωλυσιεργούν στην έκδοση και την υπογραφή δικαστικών αποφάσεων.
Και όλα αυτά τα κάνουν για να μη θιγούν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα. Ας θιγούν όλων των άλλων.
Ποιος φταίει για τη δημιουργία της κατάστασης που περιέγραψα;
Οι πολιτικοί που δημιούργησαν το πελατειακό κράτος για να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους
Ορισμένοι (δυστυχώς πολλοί) πολίτες- εργαζόμενοι που πίεσαν και δέχτηκαν το διορισμό τους σε θέσεις για τις οποίες δεν είχαν τα απαραίτητα προσόντα, που πίεσαν και δέχτηκαν να διοριστούν στο Δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ, που πίεσαν και δέχτηκαν να διορισθούν στο Δημόσιο όχι για να εργάζονται αλλά για να κάθονται και να πληρώνονται.
Τι θα πρέπει να γίνει;
Να καθορίσουμε το είδος και το πλήθος των υπηρεσιών που χρειαζόμαστε για να λειτουργούμε ως ευνομούμενη πολιτεία.
Να καθορίσουμε το πλήθος και τα προσόντα των υπαλλήλων που χρειαζόμαστε, να τους προσλάβουμε με τετραετή σύμβαση και, εφόσον η αντικειμενική αξιολόγηση τους δείχνει ότι ανταποκρίθηκαν πλήρως σα καθήκοντα τους, η σύμβαση να ανανεώνεται.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ και αυτό να ισχύει για όλους.
Όσοι από τους ανθρώπους, που σήμερα εργάζονται στο Δημόσιο, περισσεύουν θα πρέπει με ευθύνη του κράτους να εκπαιδευτούν ή να μετεκπαιδευτούν και να βρουν δουλειά στον Ιδιωτικό τομέα.

Καλλιέργεια διχασμού... ύστατο μέσο επιβίωσης των λαϊκιστών - του Βασίλη Δημητριάδη

Πριν γράψω τα παρακάτω λόγια σκέφτηκα πολύ. Προβληματιζόμουν για το πόσο είναι σκόπιμο ένα τέτοιο άρθρο. Τελικά έπεισα τον εαυτό μου, πως κάποιος θα πρέπει να αναφερθεί σε όλα αυτά τα φαινόμενα, που έκαναν ξανά την εμφάνισή τους μετά από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, και που για προφανείς παραταξιακούς λόγους, επιχειρούν να καλλιεργήσουν διχαστικές αντιλήψεις ανάμεσα στα διαμερίσματα του ενιαίου Δήμου μας. 

Χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, (ένα νέο και διαρκώς ανερχόμενο ΜΜΕ) και τις τεράστιες δυνατότητες επικοινωνίας που αυτό παρέχει, με ανεύθυνο και ανέξοδο τρόπο, που εκφράζει αποκλειστικά τον... εσωτερικό τους κόσμο και τις ρεβανσιστικές διαθέσεις τους απέναντι στην ίδια την κοινωνία που τους απέρριψε επιδιώκοντας πρώτα την σαλαμοποίησή της και έπειτα τον πολιτικό έλεγχο ενός μέρους της.

Η καλλιέργεια διχασμού, συχνά συναντάται στην ιστορία (ιδιαίτερα την Ελληνική), σαν τρόπος οπαδικής περιχαράκωσης και άμυνας ενός κατεστημένου, απέναντι σε οτιδήποτε κοινωνικά ή πολιτικά δημιουργικό. Όταν επέρχεται διχασμός σε μία κοινωνία, οι διαλυτικές τάσεις αυξάνονται γεωμετρικά, άλλωστε τις καταστροφικές της συνέπειες, τις έχουμε βιώσει ως Έθνος σε όλη την ιστορική μας πορεία. Οι παλαιότεροι τα θυμούνται πάρα πολύ καλά, αφού τα έζησαν «στο πετσί τους» και δεν τα διδάχτηκαν απλά, όπως η δική μου γενιά.

Παρόλα αυτά, σήμερα κάποιοι, εξακολουθούν να θεωρούν την χρήση τέτοιων ανήθικων μέσων, συμβατών με την προσωπική και πολιτική τους ηθική ως την πρακτική εκείνη που θα υπερασπίσει την τελευταία γραμμή άμυνας τους και την πολιτική τους επιβίωση ενώ ταυτόχρονα θα κρύψει μέσα σε ένα πυκνό -πιστεύουν- παραπέτασμα καπνού τις πολιτικές τους ανεπάρκειες... Αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν στο νέο ξεκίνημα των τόπων μας, αδιαφορώντας για τους κινδύνους για τη κοινωνική συνοχή, συνεχίζουν να διαχωρίζουν τους δημότες του Δήμου Παλλήνης, σε “Παλληνιώτες” και “Γερακιώτες”, εφευρίσκοντας και διαχέοντας άγαρμπα και προκλητικά, άρρωστες επιχειρηματολογίες, που φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Όμως δεν είναι εκεί το πρόβλημα αφού ο κάθε συμπολίτης μας, μπορεί κάλλιστα να αξιολογήσει τη σοβαρότητα και αξιοπιστία όσων συμμετέχουν σε αυτό το -επικίνδυνο και ανήθικο- παιχνίδι (αν και κατά την άποψή μου αυτό το έχει ήδη κάνει).

Όμως επειδή οι εποχές σήμερα είναι πονηρές και δύσκολες, σε συνδυασμό με το κλίμα ανησυχίας και ανασφάλειας που επικρατεί και το οποίο πολλές φορές οδηγεί σε ανέξοδους λαϊκισμούς (ανέξοδος λαϊκισμός είναι το να υπόσχεσαι τα πάντα σε όλους).

Το όλο σενάριο κάτω από υποδαυλισμένες συνθήκες φτάνει εύκολα στην ομαδική υστερία, (γνωστή η συνταγή του διδάξασα Γκαίμπελς) και σε κοινωνικό διχασμό. Θα πρότεινα λοιπόν να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να ελέγχουμε δύο και τρεις φορές ότι λαμβάνουμε σαν “πληροφόρηση” από αυτό τον κυκεώνα πληροφοριών που ονομάζεται διαδίκτυο…

Να γνωρίζουμε καλά πως ότι προκύψει στο μέλλον (και κακά τα ψέμματα, αυτό που μας περιμένει δεν είναι τίποτα λιγότερο από... τσουνάμι), θα πρέπει να μας βρει ως κοινωνία “μπετόν αρμέ” και με αυξημένο το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ μας. Δεν πρέπει να υπάρχουν, Γερακιώτες, Παλληνιώτες ή Ανθουσιώτες, αλλά μόνο συμπολίτες στο νέο Δήμο μας, το Δήμο Παλλήνης.

Συμπολίτες που παλεύουν ΟΛΟΙ με τα ίδια προβλήματα, κινδυνεύουν το ίδιο από την ανεργία και τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, απογοητεύονται ή ικανοποιούνται για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Γι αυτό αγαπητοί φίλοι, ας κλείσουμε τα αφτιά μας σε αυτές τις περιθωριακές και παρακμιακές σκοπιμότητες αλλά κυρίως σε όλους εκείνους που τις συντηρούν.

ΒΙΑ

Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου

Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα.

Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές

Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος

Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορεία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος

Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα

Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του οδηγού

Βία είναι να κόβεις τα παιδιά από το φροντιστήριο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά ενώ έχεις ήδη πληρώσει για δωρεάν παιδεία

Βία είναι να βλέπεις τους πολιτικούς σου να τσακώνονται με μόνο γνώμονα τα ποσοστά του κόμματος τους ενώ εσύ αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου

Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης να διαβάζεις ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995

Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών

Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις

Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει μην ελπίζετε πολλά, αφού δεν ήσασταν μέσα πάλι καλά να λέτε

Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, χρυσαυγίτες , πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται

Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 χλμ και ταυτόχρονα να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός

Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε θέλουν και αν τελικά παραπεμφθούν να συνεχίζουν το έργο τους μέσα από την φυλακή

Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία μόνο όταν αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνει επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση

Βία είναι να ζεις την κάθε μέρα σαν τελευταία. Όχι για να την ζήσεις στο έπακρο αλλά επειδή απλά δεν ξέρεις τι θα υπάρχει αύριο και δεν έχεις λεφτά για μεθαύριο

Μην πληρώνετε το "χαράτσι" - Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικόλαου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Σπάτα, Oκτώβριος 2011

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 

Προς τους ευσεβείς χριστιανούς της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας.

Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω. Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμ-βαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα. Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς. Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας. Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα; Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας;

Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό. Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις. Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας. Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί. Πρέπει να το καταλάβετε∙ δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτο­βουλία».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας. Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας. Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι. Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστατημένους. Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλάξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας. Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα. Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.

Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνήθειες και νοοτροπία μας. Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί. Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος. Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε. Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.

Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος. Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός. Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας. Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της. Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει. Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός.

Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα. Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε! Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας. Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις. Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς.

Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε. Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν». Πράγματι, δεν θα προλάβουν! Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.

Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια. Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος. Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;

Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας. Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς. Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια. Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.

Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές. Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα. Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες.

Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό.

Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.

Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης, 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

† Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ 

Πηγές:
real.gr/pdf
real.gr
protothema.gr

Μερικές σκέψεις για τον Σοσιαλισμό και την Σοσιαλδημοκρατία - του Μηνά Ταυλαρίδη

Ο Σοσιαλισμός και η Σοσιαλδημοκρατία αποτελούν ιστορικά ρεύματα που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις μορφές του πολιτεύματος πολλών κρατών σε όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Δ. Ευρώπη. Τα κόμματα που εκπροσώπησαν και αγωνίστηκαν για τις ιδέες αυτές, γεννήθηκαν αρχικά ως κόμματα του εργαζόμενου Λαού και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που στόχευαν στην ανατροπή των καπιταλιστικών δομών των εκάστοτε κοινωνιών, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα επαναστατικό προγραμματικό πλαίσιο διεκδικήσεων για τα μέλη τους και για το σύνολο της Κοινωνίας.

Για να καταλάβουμε όμως την ιδεολογία των παραπάνω κομμάτων, θα πρέπει να δώσουμε με σαφήνεια και νηφαλιότητα, την βασική έννοια των ιδεολογιών αυτών, σύμφωνα τόσο με την μαρξιστική ανάλυση και θεωρία, όσο και με τις θέσεις και απόψεις των μετέπειτα στοχαστών των σοσιαλιστικών ιδεών, τουλάχιστον όπως εμείς την καταλαβαίνουμε μέσα από τα κείμενα τους.

Ο Σοσιαλισμός επιδιώκει την κατάργηση του καπιταλισμού, με την ταυτόχρονη αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με δημοκρατικά μέσα, χωρίς δηλαδή την χρήση βίας και χωρίς την θεοποίηση της ένοπλης σοσιαλιστικής Επανάστασης. Αλλαγή που εδράζεται στο πέρασμα των μέσων παραγωγής, τα οποία ελέγχονται από τεράστια μικρές μειοψηφίες, που επιδιώκουν την μεγιστοποίηση των κερδών τους, στους άμεσους παραγωγούς των μέσων αυτών, (δηλαδή στους εργαζόμενους), οργανωμένους σε συνεταιριστική βάση και κάτω από τον συντονισμό του Κράτους.

Μια κατάπτυστη των 660 ευρώ εξομολογείται

Ένα μπλε στυλό, ένα μολύβι, μια σβηστήρα, μια ξύστρα και ένα πακέτο συνδετήρες. Αυτά μου παρείχε η υπηρεσία μου, όταν εμφανίστηκα νεοδιόριστη και ορεξάτη για δουλειά σε Υπουργείο τον Δεκέμβριο του 2010. Λόγω περικοπών μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν είδη όπως μελάνι για τον εκτυπωτή, συρραπτικό, φάκελοι ή κλασέρ, στις τουαλέτες δεν υπάρχει χαρτί υγείας ούτε σαπούνι, το φωτοτυπικό μηχάνημα χάλασε και δεν επισκευάστηκε ποτέ, το κτίριο παραμένει κακοσυντηρημένο εδώ και χρόνια.

Στο Δημόσιο δεν μπήκα εν κρυπτώ και δεν μπήκα παρακαλώντας. Το Κράτος θέλησε να καλύψει κενές θέσεις εργασίας, κατέθεσα τα χαρτιά μου στο ΑΣΕΠ και κάποια στιγμή το Κράτος μου απάντησε ότι χρειάζεται τις υπηρεσίες μου. Κατέχω μεταπτυχιακό, μιλάω τρεις ξένες γλώσσες, χειρίζομαι άριστα Η/Υ και έχω προϋπηρεσία 14 ετών στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, για το νεοδιόριστο δημόσιο υπάλληλο του σήμερα αποτιμώνται σε 660 ευρώ, το μήνα. Σε αυτά προσθέστε επιδόματα που θα ανέβαζαν το τελικό πληρωτέο ποσό στα 900 ευρώ το μήνα, αν δεν τελούσαν υπό κατάργηση με το νέο μισθολόγιο.

Λόγω μαζικών συνταξιοδοτήσεων και ελάχιστων προσλήψεων, δεν έχω διευθυντή ούτε τμηματάρχη για να με καθοδηγήσουν, να με διδάξουν και, στο κάτω κάτω, να υπογράψουν μια εισήγησή μου προς την πολιτική ηγεσία. Όταν κάποιο έγγραφο φτάσει τελικά προς υπογραφή σε γραφείο πολιτικά ιστάμενων, οφείλω να αντιμετωπίσω την απαξιωτική συμπεριφορά του εκάστοτε εξω-υπηρεσιακού συμβούλου, ο οποίος μπορεί να έχει λιγότερες περγαμηνές από εμένα και ο οποίος φυσικά είναι εξίσου κρατικοδίαιτος με τους δημοσίους υπαλλήλους που φανερά απεχθάνεται.

Κατά τη διάρκεια των «μπάνιων του λαού» και με προθεσμία λίγων ημερών έπρεπε να προσαρμοστώ στο νέο ωράριο της υπηρεσίας, αυξημένο κατά μισή ώρα την ημέρα. Δεν με πείραξε το επιπλέον μισάωρο, ως μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης. Με ενόχλησε και με πρόσβαλε το γεγονός ότι δεν μου αναγνώρισαν καν το δικαίωμα μιας περιόδου προσαρμογής. Μισή επιπλέον ώρα την ημέρα για κάποιον που έχει να μαζέψει τα παιδιά του από παιδικούς σταθμούς, γιαγιάδες ή νταντάδες είναι σοβαρή υπόθεση. Για τους «κατάπτυστους» δημοσίους υπαλλήλους, όμως, η ξαφνική αλλαγή του οικογενειακού προγραμματισμού είναι ένα μέρος της τιμωρίας τους.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι αναξιοπρεπής. Για τα λεφτά που παίρνω μετά από τόσα χρόνια σπουδών και εργασίας, για τις συνθήκες στις οποίες καλούμαι να δουλέψω, αλλά πάνω από όλα, για τη ρετσινιά του καλοπληρωμένου τεμπέλη ή αργόσχολου βολεμένου. Είναι εύκολο να κατηγορείς για την οικονομική κατάσταση της χώρας μια κοινωνική ομάδα, πόσο μάλλον τους δημοσίους υπαλλήλους που μέχρι χθες ενσάρκωναν το όνειρο πολλών Ελληνίδων μητέρων για τα παιδιά τους. Αυτό το «όνειρο», πιστέψτε με, ανήκει στο χθες. Ο δημόσιος υπάλληλος σήμερα είναι κατασυκοφαντημένος, κοινωνικά απαξιωμένος και κακοπληρωμένος, ακόμα και αν αυτό ακούγεται οξύμωρο.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι για δεκαετίες θεμελίωναν προνόμια υπερβολικά και προκλητικά για το σύνολο της κοινωνίας μέσα από συνδικαλιστικά και μικροκομματικά παζάρια που εξυπηρετούσαν το πελατειακό σύστημα του ελληνικού Κράτους. Οι πολιτικοί μπορούσαν έτσι να κάνουν χάρες και οι υπάλληλοι να αυξάνουν εισόδημα και προνόμια.

Σήμερα όμως, με τις περικοπές που έχουν γίνει την τελευταία διετία και ειδικά το τελευταίο δίμηνο, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σε κατάσταση σοκ, όχι γιατί χάνουν τα εξόφθαλμα προνόμιά τους, αλλά γιατί το εισόδημά τους είναι εξευτελιστικά χαμηλό. Αυτοί είναι σήμερα οι «κοπρίτες» των 660 ευρώ, που «ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους 10 εκατομμύρια Έλληνες». Σε λίγο καιρό, αν κι εγώ απολυθώ ή τεθώ σε εφεδρεία, η κοινωνία θα πρέπει να βρει άλλους δαίμονες για να εξορκίσει.

Ι.Λ.

Ηλίας Γερακάρης: Ανοιχτή επιστολή προς τον Βουλευτή Περιφέρειας Αττικής του ΠΑΣΟΚ Παντελή Ασπραδάκη

Αγαπητέ φίλε Παντελή, ξέρω ότι όσοι σε γνωρίσουν έστω και μία φορά τους δίνεις την άνεση να έχουν μια οικειότητα μαζί σου. 

Η σεμνή παρουσία σου μέχρι σήμερα στην περιφέρεια που πολιτεύεσαι χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τον κόσμο ανεξαρτήτως εάν ταυτίζετε πολιτικά μαζί σου.

Επειδή μου είσαι και εμένα συμπαθείς σε καλώ να ενεργοποιήσεις αυτή την φορά το πολιτικό σου ένστικτο μέσα στην βουλή και να εκφράσεις με την ψήφο σου την έντονη αντίδραση της κοινωνίας που δεν μπορεί να αντέξει αυτά τα άδικα και απάνθρωπα οικονομικά μέτρα. 

Το μνημόνιο το ψήφισες. Τα μέτρα αυτά όμως δεν πρέπει να τα ψηφίσεις.

Δεν πρέπει να τα ψηφίσεις γιατί 1^ον κατά βάθος σίγουρα διαφωνείς και εσύ με τα μέτρα αυτά.  Και 2^ον ακόμα και αν τυχαίνει να συμφωνείς με την κυβέρνηση,  είσαι υποχρεωμένος να ρωτήσεις πρώτα αυτούς που σε ψήφισαν.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς το αποτέλεσμα που θα εισέπραττες μετά από ένα τέτοιο γκάλοπ.

Σε καλώ να σκεφτείς τη ζητάει αυτή την στιγμή η κοινωνία για το μέλλον της και να απορρίψεις  τις εξοντωτικές προθέσεις των εθνοσωτήρων για την κοινωνία.

Αρκετά πρόσφεραν στην πατρίδα μας από την μεταπολίτευση  έως σήμερα.

Έφτασε η ώρα να ανταμειφθούν δίκαια για την  προσφορά τους από την ίδια την κοινωνία.

Όσοι έχουν μάτια και ένστικτο ξέρουν ότι αυτή η ανταμοιβή θα τους δοθεί νομοτελειακά.

Εύχομαι να μην γευθούν τέτοια ανταμοιβή όσοι δεν την αξίζουν.

Σου έγραψα αυτή την επιστολή γιατί πιστεύω ότι δεν σου αξίζει τέτοια ανταμοιβή και ελπίζω να συμβάλω θετικά στις δύσκολες αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις.

Είσαι άνθρωπος τις κοινωνίας και πρέπει να μείνεις μέσα σε αυτή.

Με εκτίμηση

Γερακάρης Ηλίας

Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Παλλήνης  

'Ηρθε, είδε και έγραψε πώς είναι να είσαι Έλληνας

Η Κάισα Έκις Έκμαν ήρθε το καλοκαίρι στην Ελλάδα και μόλις επέστρεψε στη Σουηδία, δεν έχασε χρόνο. Έκατσε κι έγραψε σε ένα άρθρο όλη την εμπειρία της, από μια Ελλάδα που περνάει τις πιο δύσκολες μεταπολεμικές στιγμές της. Το κείμενό της, δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου, στην εφημερίδα Dagens Nyheter και τις τελευταίες μέρες, άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στο ελληνικό διαδίκτυο.

Ελληνικά blogs, αναδημοσίευσαν το άρθρο, το οποίο απέκτησε μια τεράστια δυναμική και αναγνώριση μέσα στα social media, αφού πρόκειται για μία από τις πιο "καθαρές" σκέψεις που έχουν γραφτεί για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και μία γραπτή στήριξη προς τους Έλληνες, από μια δημοσιογράφο, που απλώς ήλθε, είδε και έγραψε...

Και ιδού η γνώμη της για τις δραματικές εξελίξεις στο οικονομικό τοπίο της χώρας μας, αλλά και μερικές αλήθειες που κάποιοι... δυσκολεύονται να παρουσιάσουν.
"Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή", αναρωτιέται η συντάκτρια.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο.
Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα.
Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι "οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40".
Στο άρθρο "Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα" της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα".
Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε!
Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο.
Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος, ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο δυναστείες – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων.
Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες.
Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται "εσωτερική υποτίμηση" και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού.
Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη "γενιά των 700 ευρώ". Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη "γενιά των 500 ευρώ". Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων.
Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο "Ισημερινός", που Σημαίνει Εκουαδόρ.
Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;".

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και άλλες επικερδείς επιχειρήσεις… του Βασίλη Δημητριάδη

«Ένας « μη κυβερνητικός οργανισμός» ( ΜΚΟ) είναι ένας νομικά συγκροτημένος οργανισμός που δημιουργήθηκε από φυσικά ή νομικά πρόσωπα που λειτουργεί ανεξάρτητα από κάθε κυβέρνηση και ένας όρος που χρησιμοποιείται συνήθως από τις κυβερνήσεις για να αναφερθούν σε πρόσωπα που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση. Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες οι ΜΚΟ χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου ή εν μέρει από τις κυβερνήσεις, οι ΜΚΟ υποστηρίζουν το μη κυβερνητικό προσωπικό αποκλείοντας τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων από την ένταξή τους στην οργάνωση. Ο όρος εφαρμόζεται συνήθως μόνο σε οργανώσεις που επιδιώκουν ορισμένους ευρύτερους κοινωνικούς στόχους που έχουν πολιτικές πτυχές, χωρίς να είναι εμφανώς πολιτικές οργανώσεις, όπως τα πολιτικά κόμματα. Αντίθετα από τον όρο «Κυβερνητική οργάνωση», ο όρος «μη κυβερνητική οργάνωση» δεν έχει γενικά αποδεκτό νομικό ορισμό. Σε πολλές δικαιοδοσίες, αυτοί οι τύποι οργάνωσης ονομάζονται «οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών» ή αναφέρονται με άλλα ονόματα».
(Από την διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια «ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ».

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και πολλά για αυτές τις περίφημες ΜΚΟ, άλλωστε και εμείς είμαστε πολύ… μικροί και απονήρευτοι για τέτοιες έρευνες, αλλά και εκείνες έχουν οικονομική επιφάνεια που τους εξασφαλίζει κάθε νομική ή άλλη προστασία σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που γνωρίζουμε είναι αυτό που διαβάζουμε και από εκεί προσπαθούμε –όπως όλοι- να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας και αυτά σε καμία περίπτωση δεν είναι ασφαλή. Αυτό το Κράτος άλλωστε έτσι όπως είχε δομηθεί και διατηρούταν από την μεταπολίτευση και μετά, υπέθαλπτε τον παρασιτισμό και τον καιροσκοπισμό σε κάθε επίπεδο είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό επίπεδο, είτε σε κάθε άλλη επινόηση (βλέπε ΜΚΟ).

Πρόσφατα η σημερινή Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μέσω του Υπουργού κ. Κουτρουμάνη, έδωσε στη δημοσιότητα τον κατάλογο 700 (και βάλε) Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν κατά τη διετία 2007 – 2009 (επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή δηλαδή) με ποσό…. 39.000.000 ευρώ!!!

Επίσης ανακοίνωσε την αναστολή χρηματοδότησης όλων των ΜΚΟ (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει υπό τις σημερινές συνθήκες);

Από την πλευρά της η Ν.Δ κατηγόρησε τον Υπουργό για παρουσίαση επιλεκτικής λίστας των ΜΚΟ.

Αφήνοντας τις δύο παρατάξεις να τσακώνονται μπροστά στις κάμερες για το ποιος χρηματοδότησε πιο πολύ και ποιες ΜΚΟ με περισσότερα χρήματα, ας ανατρέξουμε λίγο στο παρελθόν, γύρω στις αρχές Απρίλη του 2000, όταν ο τότε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργός κ. Καραμανλής (γνωστός επιφανής Ραφηνιώτης), «αποκάλυπτε» σε συνέντευξη τύπου ανάλογες χρηματοδοτήσεις από την τότε κυβέρνηση Σημίτη. Έλεγε το δελτίο τύπου με ημερομηνία Τρίτη, 4/4/2000

«Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κώστας Καραμανλής, (τότε ήταν αντιπολίτευση), κατά τη διάρκεια της σημερινής Συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε για την οικονομική ανάπτυξη, αναφερόμενος σε πρακτικές επηρεασμού του εκλογικού σώματος, που ακολουθεί η Κυβέρνηση (σ.σ του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη), παρουσίασε στοιχεία για χρηματοδοτήσεις Συλλόγων και Σωματείων, μέσω του ΟΠΑΠ.

Ακολουθεί κατάλογος με ενδεικτικά παραδείγματα (σ.σ Τα χρήματα είναι σε δραχμές, τότε δεν υπήρχε ακόμα ευρώ):

* Ομάδα χορού Χάρις Ανταχοπούλου «»Με λίγα λόγια» (σ.σ και πολλά μετρητά): 5 εκατ.

* Αθλητικός Σύλλογος Αύρας Καστανέων Εβρου: 1,8 εκατ.

* Ομιλος Φιλάθλων Χανίων (Πανχανιακός): 3 εκατ.

* Σωματείο Βυρωνική εταιρεία Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου: 3 εκατ.

* Ομάδα Θέαμα: 8 εκατ.

* Διεύθυνση Πολιτιστικών Κτηρίων και Αναστηλώσεως Νεότερων Μνημείων:10 εκατ.

* Σύνδεσμος Σεριφίων: 5 εκατ.

* Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας: 15 εκατ.

* Ενωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πατρών: 30 εκατ.

* Πολιτιστικός Σύλλογος Υπαλλήλων υπ. Πολιτισμού «»Γλαυκώτις – Αθήνα»": 27,5 εκατ.

* Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Εμπορίου Θήρας: 3 εκατ.

* Εταιρεία Υπαλλήλων Φιλόλογων: 2 εκατ.

* Φίλοι Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου «»Μέλπως Μερλιέ»": 3 εκατ.

* Κέντρο ελληνικής γλώσσας: 10.378.000

* Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων: 20 εκατ.

* Αθλητικός Σύλλογος Εκπαιδευτήρια Δούκα Αμαρουσίου (επιχορήγηση σε… ιδιωτικά εκπαιδευτήρια!!!): 6. 970.000

* Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ελλήνων προπονητών ποδοσφαίρου: 5 εκατ. (έτσι θα πήραμε το euro 2004 μόνο που ο προπονητής ήταν… Γερμανός).

* Εθνικό Ναυταθλητικό Κέντρο Χανίων: 17.550.000

* Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων Κοζάνης (μία πρόταση να ιδρύσουμε μια εταιρεία μελέτης προβλημάτων Δήμου Παλλήνης μήπως δούμε χαϊρι τη βλέπετε σωστή;): 1.000.000

* Διεθνής Οργάνωση Βιοπολιτικής (σ.σ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;) : 1 εκατ.

Με ένα μικρό άλμα στο χρόνο φτάνουμε στο σήμερα, όπου μία ανάλογη λίστα με χρηματοδοτήσεις 707 Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων με ποσό που φτάνει τα 39 εκατομμύρια ευρώ την τριετία 2007-2009, έδωσε στη δημοσιότητα ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Χρ. Πρωτόπαπας, απαντώντας σε επερώτηση της ΝΔ για το γνωστό (και αμφιλεγόμενο) πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας 55.000 ανέργων μέσω των ΜΚΟ. Οι συγκεκριμένες χρηματοδοτήσεις προορίζονταν για πολλές και διάφορες ΜΚΟ, στις οποίες συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων πολιτιστικοί σύλλογοι, φιλανθρωπικές οργανώσεις, μέχρι και… μουσικά συγκροτήματα, με την υποχρέωση λέει να… προσλαμβάνουν έναν άνεργο (!) ανά χρηματοδότηση. Τα ποσά των χρηματοδοτήσεων ξεκινούν από 25.000 ευρώ και φθάνουν μέχρι και 150.000 ευρώ.

Ενδεικτικά, κονδύλια εισέπραξαν «ο Μορφωτικός σύλλογος της Κάτω Γαρούνας» (30.000 ευρώ) και άλλα τόσα «ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Ανω Γαρούνας». (σ.σ για να μη τσακώνονται)…

Στη ΜΚΟ «Αγιος Μάξιμος ο Γραικός» (βοήθειά μας), δόθηκαν 150.000, στο «Κέντρο Αγάπης Ελευσίνας» (ε… η αγάπη έχει κόστος) 30.000, στους «Νηφάλιους» (τώρα τι να πω…. Με τόσα χρήματα δεν θα ήμουν νηφάλιος;)150.000, στον «Κορμοράνο» (τυχερό πουλί) 54.600, στην ομάδα Ελληνικού Μουσικού θεάτρου «Σπείρα – Σπείρα» (Τιιιιιιι Σπείρα;;;;;) που συμμετέχει ο συνθέτης Στ. Κραουνάκης 150.000 και 100.000=250.000 ευρώ, στο Πολιτιστικό Κέντρο Ποντιακού Ελληνισμού «Ψωμιάδειον» και τους φίλους των ελληνικών μαριονετών 50.000 ευρώ, από 30.000 ευρώ στο «Government to you» (γουστάρω τα… ξενικά), από 25.000 στο «Χοροστάσι» (όχι χοιροστάσι… προσοχή!), στο «Περιβόλι της γιαγιάς» (!!!!), στον «Γυπαετό τον Πωγωνοφόρο» (άλλο τυχερό πουλί), στο «Πολυθέμα Κρόκο και Λίνο» (ααααυτό είναι ρε μάγκα μου!), στην οργάνωση «Τόποι, Μύθοι, Αθλοι Ηρακλή» (αναβιωτές του ημίθεου προφανώς), στον «ειδικό φορέα θερμοκηπιακής ντομάτας Σκάλας» (οι άλλοι καλλιεργητές ντομάτας δεν είναι τόσο ειδικοί), αλλά και στην οργάνωση «Προστατεύω τον εαυτό μου (αλίμονο…)».

Ο Γ. Κουτρουμάνης έκανε λόγο για «υποκρισία της ΝΔ» (βγάλ΄ τη σκούφια σου και βάρα τους), όταν οι χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ την τριετία 2007-2009 έφτασαν τα 39 εκατομμύρια ευρώ. Η ΝΔ μίλησε για επιλεκτικές λίστες. Ο Κ. Μαρκόπουλος παρατήρησε ότι στο ΙΣΤΑΜΕ δόθηκαν 125.000 ευρώ και στο Κέντρο Ερευνας και Δράσης για την Ειρήνη, στο οποίο συμμετέχει η Μαργαρίτα Παπανδρέου, 115.000 ευρώ, ενώ ο Μ. Χαρακόπουλος υποστήριξε ότι… πρόκειται για υλοποίηση προγράμματος από κοινοτικά κονδύλια του 2001 επί κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη (αυτά που κατάγγελνε η Ν.Δ το 2000 και που προφανώς μετά θεώρησε σωστά αφού…. τα διατήρησε). Νωρίτερα, απαντώντας για το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας μέσω ΜΚΟ, ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι θα υπάρξει συμμετοχή του ΑΣΕΠ στη διαδικασία (τι θα πρωτοκάνει αυτό το ΑΣΕΠ), διευκρινίζοντας ότι αν χρειαστεί, θα φέρει μέσα στον μήνα νομοθετική ρύθμιση και έτσι… μας έφυγε τελείως η ανησυχία…

Αγαπητοί συμπολίτες, συνέλληνες και συνευρωπαίοι, μη πείτε πως το σύστημα δεν είναι διασκεδαστικό έτσι; Τη στιγμή που χιλιάδες Έλληνες βάζουν το χέρι βαθειά στην τσέπη και πληρώνουν από το υστέρημά τους και τα παραπάνω ανδραγαθήματα των κυβερνώντων επί πολλές τετραετίες, οι ίδιοι συνεχίζουν να ευτελίζουν την πολιτική και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα αλλά κυρίως να μας περνούν όλους για κόπανους!

Παρόλα αυτά, αν η σημερινή κυβέρνηση θέλει να την πάρουν στα σοβαρά δεν νομίζω πως έχει διαφορετικό δρόμο να ακολουθήσει από αυτόν της πλήρους δημοσιοποίησης με λίγα λόγια… «πόσα», «από ποιον» «για ποιες ανάγκες», «σε ποιον» και «γιατί»! Από την μεγαλύτερη ΜΚΟ μέχρι τον τελευταίο σύλλογο, όπου και αν υπήρξαν επιχορηγήσεις σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικά βάθος…

Όμως δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί πολύ απλά όσοι φρόντισαν γι αυτές τις χρηματοδοτήσεις επιλεκτικά το έκαναν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες που αφορούσαν αποκλειστικά την επανεκλογή τους. Και πολλοί ήταν και είναι οι πολιτικάντηδες, οι παράγοντες οι Βουλευτές ακόμα και Υπουργοί που λειτουργούσαν έτσι, ενώ σήμερα με θράσος ψηφίζουν τις «έκτακτες εισφορές» και τα «μεσοπρόθεσμα» για τα οποία οι ίδιοι ευθύνονται…

Και εμείς ως πρόβατα, ήρεμα και γλειώδικα θα τους ξαναψηφίσουμε, γιατί όλο και κάποιο ψευτοχατηράκι θα μας κάνουν και πάλι. Εύχομαι και ελπίζω να βγω ψεύτης…

Πηγή

Το νέο πρόσωπο του λαϊκισμού

Ο ανορθολογισμός των μπλογκ και της υποτίθεται «αποκαλυπτικής» τηλεόρασης

Γιώργος Σιακαντάρης
Τα Νέα, 01/08/2011

Ο λαϊκισμός που κυριαρχεί στις μέρες μας στον δημόσιο λόγο της χώρας είναι πολύ πιο διαφορετικός και πιο επικίνδυνος από τον λαϊκισμό των δεκαετιών του 1980 και του 1990. Ο σημερινός λαϊκισμός εκπέμπεται κατά κόρον από ποικίλα μπλογκ, αλλά όχι μόνο από μπλογκ. Κι είναι πολύ πιο δηλητηριώδης από εκείνον του παρελθόντος. Ο λαϊκισμός των δεκαετιών του 1980 και του 1990 αμφισβητούσε τις πολιτικές δυνάμεις τις οποίες ταξινομούσε ως συντηρητικές, σε αντίθεση με τις προοδευτικές που κατά περίσταση δήθεν υποστήριζε (οι περιστάσεις βεβαίως άλλαζαν συνεχώς). Ο σημερινός λαϊκισμός των διάφορων «αποκαλυπτικών» δελτίων, στο όνομα της καταδίκης πραγματικών περιστατικών ανομίας και προκλητικής συμπεριφοράς του πολιτικού συστήματος, υπεραπλουστεύει την πολύπλοκη πραγματικότητα και, μιλώντας στο συναίσθημα και στην πρωτογενή αγανάκτηση, επιδιώκει να δημιουργήσει κλίμα αμφισβήτησης. Αμφισβήτησης όχι απλώς του πολιτικού συστήματος, αλλά ακόμα και της ανάγκης για πολιτικό σύστημα. Ο λαϊκισμός του πρόσφατου παρελθόντος στόχευε δήθεν κατά του μεγάλου κεφαλαίου και των πλουσίων στο όνομα των συμφερόντων των φτωχών και αδυνάμων. Σήμερα ο στόχος είναι σημαντικά διευρυμένος. Σήμερα ο αντίπαλος του λαϊκισμού (που ταυτίζεται με τον ανορθολογισμό) φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι οι πολιτικοί. Στο βάθος όμως κι αυτής της επίθεσης βρίσκεται το μίσος κατά όσων κατορθώνουν να ανέλθουν κοινωνικά. Η αμφισβήτηση της επιτυχίας είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του λαϊκισμού αυτού. Κάθε επιτυχημένος, ανεξαρτήτως από τον τρόπο της επιτυχίας του, είναι στόχος επίθεσης. Αυτό το διάστημα η επίθεση επικεντρώνεται στους πολιτικούς, αν η κατάσταση συνεχιστεί στο άμεσο μέλλον στο στόχαστρο θα βρίσκεται ό, τι υπερβαίνει τον μέσο όρο. Αν σύμμαχος του παλαιού λαϊκισμού ήταν το κράτος και ιδεολογικό σήμα κατατεθέν του ήταν η λατρεία του, ο κρατισμός, σήμερα με το πρόσχημα της καταδίκης του παρασιτισμού στον δημόσιο τομέα επιδιώκεται να ακυρωθεί παντελώς η ανάγκη ύπαρξης του δημόσιου τομέα ως παράγοντα εξισορρόπησης των ανισοτήτων τις οποίες παράγει η αγορά. Σ’ αυτό το λούκι πολλές φορές πέφτουν και δυνάμεις που δηλώνουν φιλελεύθερες, οι οποίες αν σέβονταν τον όρο θα έπρεπε να πρωτοστατούν για να μετατραπεί το Δημόσιο σε πραγματικό υπηρέτη του γενικού συμφέροντος.

Ο λαϊκισμός του παρελθόντος στοιχιζόταν πάντα πίσω από κάποιον ηγέτη, ακόμη και αν ο ηγέτης δεν του το αναγνώριζε. Ο σημερινός «αποκαλυπτικός» λαϊκισμός απορρίπτει γενικά την έννοια της ηγεσίας, προβάλλοντας το ακατάληπτο «όραμα» μιας γενικώς και αορίστως άμεσης δημοκρατίας. Παλαιότερα ο ηγέτης, επειδή ακριβώς ήταν ηγέτης, είχε πάντα δίκιο - και όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τις επιλογές του ενοχοποιούνταν πάραυτα στα μάτια του λαού. Σήμερα ο ηγέτης έχει πάντα άδικο, επειδή ακριβώς είναι ηγέτης. Δίκιο επιτρέπεται να έχουν μόνο οι «τηλεθεατές» της «αποκαλυπτικής» τηλεόρασης ή οι ανωνυμογράφοι των μπλογκ. Παλιός και νέος λαϊκισμός διατηρούν και κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικό πρώτο: η διάχυτη έχθρα προς τη διανόηση ή, πιο σωστά, η περιφρόνηση της σκέψης που δεν βλέπει την πραγματικότητα μέσα από ασπρόμαυρες οθόνες. Χαρακτηριστικό δεύτερο: η προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη ότι όλα είναι στημένα και εκ του πονηρού. Μια γενίκευση κυριαρχεί: όλοι κλέβουν, όλοι αδικούν, όλοι ψεύδονται. Όλοι; Όλοι οι άλλοι. Ο λαϊκισμός αυτού του τύπου επιδιώκει να χάσει ο πολίτης της διπλανής πόρτας τα αναγκαία πολιτικά και ηθικά κριτήρια για να προσανατολίζεται προς τις δημοκρατικές λύσεις.

Κανείς δεν μιλάει περισσότερο για δημοκρατία από αυτούς τους δύο λαϊκισμούς και κανείς δεν περιφρονεί περισσότερο τη δημοκρατική σκέψη και στάση. Όλες αυτές οι ιδεολογικές στάσεις που άλλοτε θεοποιούν τον ηγέτη, άλλοτε τον λαό και άλλοτε και τα δύο, το κάνουν για να μπορέσουν να συνεχίζουν να αποφεύγουν να καταθέσουν τα αναλογούντα μερίδιά τους στα ταμεία του κράτους και για να μπορούν ανεμπόδιστα να συνεχίσουν να ιδιοποιούνται τον δημόσιο χώρο, στο όνομα μάλιστα του δημόσιου συμφέροντος. Η λύση δεν βρίσκεται σε καμία καταστολή ή π.χ., στην περίπτωση των ανώνυμων μπλογκ, στην απαγόρευση λειτουργίας τους. Τέτοιες ενέργειες θα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η λύση βρίσκεται στη δημιουργία ενός κινήματος εναντίωσης στον λαϊκισμό, ενός κινήματος που θα μποϊκοτάρει τα προϊόντα του. Οι πνευματικοί άνθρωποι είναι καιρός να αφήσουν τη θαλπωρή των κρατικών μηχανισμών είτε τη σιγουριά της αποχής από τα κοινά και οι πολίτες οφείλουν να στρέψουν αλλού τα τηλεκοντρόλ τους και τα ποντίκια των υπολογιστών τους. Αλλά, βεβαίως και πρωτίστως, το πολιτικό σύστημα οφείλει να συνειδητοποιήσει τα σημερινά του αδιέξοδα και να επιδιώξει την ανανέωσή του.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας

Πηγές:

Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»

ΙΣΤΑΜΕ 

Περιμένοντας τα αποτελέσματα των Πανελληνίων - 27Europe

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή για το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε σχέση με τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών της Ευρώπης των 27. Η εκπομπή προβλήθηκε στη ΝΕΤ από τον Δημοσιογράφο Κώστα Αργυρό. (http://27europe.blogspot.com/)

Αξίζει να τη δείτε ολόκληρη στα videos παρακάτω. 

Στο Θρανίο

Μπορούμε να θεωρούμε “αριστούχο” ένα μαθητή, που καταφέρνει να εισαχθεί σε μια πανεπιστημιακή σχολή αλλά αδυνατεί να διαβάσει ένα χάρτη, να συμπληρώσει σωστά μια αίτηση προς μια υπηρεσία ή να διαλέξει μεταξύ δύο παρόμοιων προϊόντων το πιο συμφέρον; 

Πόσο προσανατολισμένο είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα στο να παρέχει γνώσεις και δεξιότητες που θα αποδειχτούν χρήσιμες στους αυριανούς πολίτες στην καθημερινότητά τους; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα, που θέτει η έρευνα PISA, που ξεκίνησε το 2000 με ευθύνη του ΟΟΣΑ και γίνεται ανά τρία χρόνια σε πάνω από 70 χώρες. 

Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικά και για αυτό αντιμετωπίστηκαν συχνά από πολιτική ηγεσία και συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς με αρκετή καχυποψία. Στην ουσία όμως, απλά επιβεβαιώνουν κάτι το οποίο γνωρίζουμε, όπως επισημαίνουν στους «27 της Ευρώπης» αρμόδιοι για τη διεξαγωγή της έρευνας και εκπαιδευτικοί από διάφορες βαθμίδες. Η παιδεία μας είναι συχνά ακαδημαϊκή, θέλει τον καθηγητή ρήτορα και το μαθητή ακροατή και προωθεί ακόμα σε μεγάλο βαθμό την αποστήθιση, κοινώς “παπαγαλία”. 

Η εκπομπή ασχολείται με το φινλανδικό, “πρότυπο” εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο σταθερά κατακτά την καλύτερη κατάταξη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, δείχνει τον έντονο προβληματισμό που προκάλεσαν τα αποτελέσματα σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία και ταξιδεύει σε χώρες, που απροσδόκητα βρέθηκαν με πολύ καλή βαθμολογία παρά τα οικονομικά τους προβλήματα, όπως η Πολωνία. 

Μιλάμε ακόμα με την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε., Ανδρούλα Βασιλείου για τις διαφορές ανάμεσα στα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη και δείχνουμε πως τέτοιες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα και σε περιοχές της ίδιας χώρας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Βελγίου.

"Παιδεία είναι ότι απομένει αφού ξεχάσεις όσα έμαθες στο σχολείο" Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Κατεδαφίσεις αυθαιρέτων;

Η είδηση έπαιξε σχεδόν σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες. Άμεσα ξεκινούν οι κατεδαφίσεις αυθαιρέτων που εξαιρούνται των νομιμοποιήσεων που προβλέπει το προσφάτως κατατεθέν νομοσχέδιο.

Δεν έχω την πρόθεση να αναπαράγω την είδηση. Όσοι δεν την γνωρίζετε δείτε την από Τα Νέα της Κυριακής 31/07/2011:

Οι κατεδαφίσεις αυθαιρέτων αρχίζουν μετά το καλοκαίρι, σύμφωνα με την γγ Επιθεωρητών Περιβάλλοντος
Την έναρξη των κατεδαφίσεων αυθαιρέτων αμέσως μετά το καλοκαίρι προανήγγειλε η γγ Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη. Η κ. Καραβασίλη μίλησε για 5.000 έως 10.000 κτίσματα, που βρίσκονται κυρίως στην Αττική, σε αιγιαλούς, δασικές εκτάσεις, ρέματα ή αρχαιολογικούς χώρους και ως εκτούτου δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ένταξης στη ρύθμιση «τακτοποίησης» των αυθαιρέτων.
Μιλώντας στο ΣΚΑΙ, η Μ.Καραβασίλη τόνισε ότι οι μπουλντόζες θα μπουν και σε μεγάλες κατασκευές, ενώ σημείωσε πως τα έξοδα της κατεδάφισης θα βαρύνουν τους ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων, βάσει της αρχής του υπουργείου Περιβάλλοντος «ο ρυπαίνων πληρώνει».
Σύμφωνα με την γγ Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, η υπηρεσία κατεδάφισης θα προχωρά και σε επίταξη ιδιωτικών μηχανημάτων αν χρειαστεί. Η Μ.Καραβασίλη παραδέχτηκε, πάντως, ότι παραμένει προβληματική η εφαρμογή της ρύθμισης, καθώς δεν έχουν ολοκληρωθεί οι δασικοί χάρτες και η οριοθέτηση ρεμάτων, ώστε να προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας η αυθαιρεσία.

Δείτε και το video από το σχετικό ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ (στο 01:01:10)
ΣΚΑΪ Player TV — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Τι σημαίνει "Σύμβουλος της Δημοτικής Κοινότητας"; (του Βασίλη Δημητριάδη)

Γράφει ο Βασίλης Δημητριάδης

Διευθυντής της ΦΩΝΗΣ του Γέρακα

Σύμβουλος της δημοτικής κοινότητας Γέρακα

Συμβούλιο Δημοτικής Κοινότητας... Πόσοι άραγε μετά από τις δημοτικές εκλογές θυμούνται ακόμα πως είχαν ψηφίσει και γι αυτό; Πόσοι γνωρίζουν πως υπάρχει αυτό το θεσμικό όργανο και κυρίως... πόσοι αναρωτήθηκαν για τη χρησιμότητά του.

Ο Νομοθέτης προφανώς και θεωρεί χρήσιμο, γι αυτό και το θεσμοθέτησε. Επειδή όμως στη χώρα μας επικρατούν νοοτροπίες πολύ πιο... προσωπικές από ότι πρέπει σε ζητήματα δημοκρατίας, είτε αυτή αφορά εκλογές, είτε αφορά άσκηση αρμοδιοτήτων, τα πράγματα αλλάζουν, μάλλον για να ακριβολογούμε, επαναλαμβάνονται. Ο ρόλος ενός αιρετού, που φέρει την ιδιότητα του συμβούλου τοπικής κοινότητας, εκ των πραγμάτων περιορίζεται από την ίδια την νομοθεσία.

Το ίδιο το τοπικό συμβούλιο έχει χαρακτήρα εισηγητικού οργάνου και η μόνη αρμοδιότητα που προβλέπεται είναι αυτή της προέγκρισης καταστημάτων και μικροπαρεμβάσεων επιπέδου λακούβας, στα γεωγραφικά όρια ευθύνης του. Βεβαίως από τον ίδιο νόμο προβλέπεται πως ο Δήμαρχος μπορεί να αναθέσει και άλλες αρμοδιότητες στον πρόεδρό του.

Τα τοπικά συμβούλια δημιουργήθηκαν ως ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ των δημοτών και του κέντρου αποφάσεων ενός δήμου, με σκοπό να ενημερώνουν και να προτείνουν παρεμβάσεις που στόχο έχουν να κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα των δημοτών. Τι συμβαίνει όμως στους 7 περίπου πρώτους μήνες της λειτουργίας του (αναφέρομαι στο Γέρακα όπου συμμετέχω και όχι στα άλλα τοπικά συμβούλια, για λόγους αποκλειστικά δεοντολογίας)...

Μέχρι σήμερα αυτό που έχουμε διαπιστώσει, είναι ένας πολύ πλούσιος απολογισμός προεγκρίσεων αδειών καταστημάτων, άδειες που ούτως ή άλλως δεν έχει κανείς οποιοδήποτε λόγο να μην εγκρίνει, αφού οι αρμόδιες υπηρεσίες ελέγχουν και εισηγούνται. Πέραν αυτού;

Μέχρι τώρα το... απόλυτο κενό. Προβληματισμοί έχουν κατά καιρούς εκφραστεί και μάλιστα αρκετοί συνάδελφοι έχουν εισηγηθεί και θέματα τα οποία περιμένουν ακόμα απάντηση.

Όμως εκτιμώ πως οι ρυθμοί λειτουργίας του δεν ανταποκρίνονται στις αρχικές φιλοδοξίες των μελών του σε καμία περίπτωση. Στην ουσία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το εν λόγω συμβούλιο, ως ένα θεσμικό όργανο εν υπνώσει, που η λειτουργία του εξαρτάται από το αν ο πρόεδρός του θα προτείνει στο μέλλον κάποιες καλές ιδέες και προτάσεις ικανές -αν υλοποιηθούν- να το καταξιώσουν στην τοπική κοινωνία. Μια τοπική κοινωνία, η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόλις πριν από ένα χρόνο, αποτελούσε Δήμο και ειδικά όταν αναφερόμαστε για το Γέρακα θα πρέπει να επισημάνουμε, τον πιο αναπτυγμένο από τους τρεις ΟΤΑ που συνενώθηκαν και κατά συνέπεια με βαριά κληρονομιά που της αξίζει ο ανάλογος σεβασμός!

Μόνο κερδίζοντας την καταξίωση αυτή, θα μπορούσε να ανταπεξέλθει και σε επιπλέον αρμοδιότητες, ελαφρύνοντας και συνεισφέροντας ουσιαστικά σε τοπικό επίπεδο το έργο του δημάρχου και του δημοτικού συμβουλίου... Μπορούμε να παρομοιάσουμε τη διοίκηση του Δήμου με μία μηχανή, η οποία αποτελείται από πολλά εξαρτήματα, που κάνει το καθένα μία διαφορετική εργασία και που όλα μαζί όμως συνεργάζονται μεταξύ τους για να έλθει το αποτέλεσμα της παραγωγής και της μετάδοσης κίνησης. Όταν κάποιο εξάρτημα υπολειτουργεί, τότε έχουμε βλάβη και ναι μεν ένας μηχανικός αντικαθιστά το εξάρτημα και όλα καλά, ένας πολιτικός όμως τι κάνει;

Και στις δύο περιπτώσεις, ο στόχος είναι η κίνηση είτε με την μηχανική, είτε με την πολιτική έννοια. 

Ο κυριότερος ρόλος ενός τοπικού συμβουλίου θα έπρεπε να είναι (πάντα κατά την δική μου άποψη και αν αποδειχτεί πως δεν είναι ορθή φυσικά και θα την ανακαλέσω), να λειτουργεί, ως αισθητήριο όργανο της τοπικής κοινωνίας και μια θεσμική γέφυρα δημοκρατίας με τα κέντρα αποφάσεων. Αν ανταπεξέλθει και καταξιωθεί σε αυτό το ρόλο, τότε τα πράγματα σίγουρα θα είναι πολύ πιο λειτουργικά για το σύνολο του Δήμου.

Πως όμως; Με μία συνεδρίαση το μήνα, όπου ο χρόνος αναλώνεται σε εγκρίσεις αδειών καταστημάτων και ότι άλλο προλάβουν τα μέλη του υπό μορφή ερωτήσεων, των οποίων οι απαντήσεις όταν δίνονται μου θυμίζουν το γνωστό... άλλα λόγια να αγαπιόμαστε;

Ένα συμβούλιο που η λειτουργία του μοιάζει με θεατρική παράσταση για 11 άτομα, με τη διαφορά πως εκείνοι που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές, αναγκάζονται να αρκεστούν στο ρόλο των... θεατών; Επειδή -συχνά- η καχυποψία της πολιτικής, παρεξηγεί οποιαδήποτε κριτική και εντοπισμό αδυναμιών σε προσωπική αιχμή εναντίον προσώπων, προσπαθώ να είμαι πολύ προσεχτικός και δηλώνω ξεκάθαρα πως δεν έχω τίποτα προσωπικό εναντίον κανενός.

Όμως ο όρκος που δώσαμε όλοι μας στην αρχή της θητείας μας, όπως όλοι στο όνομα του Ελληνικού Λαού, (προσωπικά δεν έχω ξαναδώσει ποτέ τόσο σημαντικό όρκο μετά τη στρατιωτική μου θητεία), θεωρώ πως μας φέρνει μπροστά σε ευθύνες και μας δεσμεύει απέναντι στους συμπολίτες μας. Και επειδή το καμπανάκι χτυπά συνεχώς και επίμονα μετά από 7 ολόκληρους μήνες, κάποια στιγμή θα πρέπει να φροντίσουμε να αναστρέψουμε την πορεία ενός θεσμικού οργάνου με τους άμεσα εκλεγμένους από το Λαό συμβούλους, προς την ανυποληψία.

Πως όμως; Προσωπικά μπορεί να έχω προτάσεις και ιδέες όπως και όλοι οι συνάδελφοι μου άλλωστε, όμως δεν είναι κανείς από εμάς ο κατά βάση αρμόδιος για να αλλάξει οτιδήποτε.

Όσο αφορά εμένα δεν έχω και σκοπό να λειτουργήσω παρασκηνιακά, αλλοιώνοντας οτιδήποτε από την πραγματικότητα, γι αυτό άλλωστε και ότι γράφω, το γράφω δημόσια.

Αν παρόλα αυτά είμαστε ικανοποιημένοι με τη λειτουργία του συμβουλίου, ας συνεχίσει να λειτουργεί όπως λειτουργεί. Όμως θα υπενθυμίσω πως ένας αιρετός κρίνεται και για την ικανότητά του να μην παγιδεύεται στο ρόλο του τυπικού δημόσιου υπάλληλου, ενώ είναι εκλεγμένο πολιτικό πρόσωπο, το οποίο θα έπρεπε να προτείνει, να εμπνέει να οργανώνει και να δίνει κατευθύνσεις. Και δυστυχώς η σημερινή κατάσταση, είναι τρανή απόδειξη της η ελλείψης φαντασίας, οράματος, ευαισθησίας και δυνατότητας διαχωρισμού των συνθηκών και των απαιτήσεων κάθε εποχής. Γιατί η εμπειρία δεν με εντυπωσιάζει καθόλου όταν αφορά την πολιτική.

Η εμπειρία θα δεχτώ μεν πως είναι σημαντικό στοιχείο στην επαγγελματική σταδιοδρομία κάποιου, όχι όμως στην άσκηση πολιτικής η οποία απαιτεί, ικανότητα οραματισμού και συνεχή προσαρμογή στις απαιτήσεις των καιρών. Και η σημερινή εποχή είναι πολύ απαιτητική σας διαβεβαιώνω, ενώ παράλληλα αποτελεί πολυτέλεια ίσως και έγκλημα το να χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Εκτός πια αν έχουμε μπλέξει την πολιτική με το επάγγελμα και το χειρότερο... αν έχουμε μετατρέψει την πολιτική σε... επάγγελμα και μάλιστα υπό καθεστώς δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας. Και επειδή (για να μη κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου), ακριβώς αυτό πιστεύω,  πως γίνεται σήμερα σε μεγάλο βαθμό, χωρίς ποτέ όμως να βάζω τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι, γιατί αυτό, (η ισοπέδωση δηλαδή), είναι πολύ - πολύ χειρότερο και υποθάλπτει Λαϊκισμό.

Μέσα από αυτό το άρθρο, δηλώνω πως αρνούμαι στο εξής να συμβάλλω με την σιωπή μου στην περαιτέρω απαξίωση του θεσμικού οργάνου όπου μετέχω, όταν μάλιστα αφορά τον ιδιαίτερο τόπο μου με τον οποίο (λόγω 47χρονης... συμβίωσης), όπως πια θα έχετε αντιληφθεί όσοι με ανέχεστε, έχω σχέση... ψύχωσης! Και εν πάση περιπτώση, απευθυνόμενος προς όλους θα ρωτήσω: Δεν καταλαβαίνω σε τι ακριβώς βοηθά, στους στόχους και τα οράματα μίας παράταξης, είτε αυτή διοικεί, είτε όχι, η συμμετοχή των ανθρώπων της σε ένα απαξιωμένο θεσμικό όργανο;

Αυτό το ερώτημα εκτός του ότι το θεωρώ εύλογο, νιώθω πως είμαι υποχρεωμένος να το υποβάλλω γράφοντας με το δικό μου χέρι, όσα θα έγραφαν όσοι με εμπιστεύτηκαν!

Η ιδιότητα του μέλους (Π. ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ)

Έχει τις συνέπειές της βέβαια η ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας· το συνανήκειν έχει τα όριά του και επιβάλλει τους όρους του.

Για να συνυπάρξεις, αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς, να αναζητήσεις μέσους όρους, να συμβιβαστείς, να αποδεχθείς πως δεν είσαι αυτοτελής και αυτοκέφαλος αλλά βρίσκεσαι στη διάθεση του επικεφαλής και της αυλής του ή των «κύκλων» του, κατά την τρέχουσα ευφημιστική ορολογία.

Αλλά να «εκχωρείς και τη συνείδησή σου», δηλαδή να αυτοακυρώνεσαι πλήρως;

Και πόσες ακριβώς «εκχωρήσεις» αντέχει αυτή η συνείδηση, επιβεβλημένες από το άγχος της πολιτικής επιβίωσης ή από τις πιέσεις των φίλων και συντρόφων, που πιστεύουν αφελώς πως αν η αμαρτία (η ενδοτικότητα και η υποταγή στη συγκεκριμένη περίπτωση) μοιράζεται, συγχωρείται και εξαλείφεται;

Οι δύο «εκχωρήσεις συνείδησης» στους έξι μήνες είναι το κοινό όριο για όλους;

Μέχρι πού και πότε είναι ικανή η εν λόγω συνείδηση να θητεύει αδιαμαρτύρητα, ενδεχομένως και υπερήφανα, στην εθελοδουλία, «για το καλό του κόμματος» ή για «το συμφέρον της πατρίδας», όπως ονομάζονται τα κατατόπια που κάπως διευκολύνουν να αφομοιωθεί η ήττα της προσωπικότητας;

Και πότε σπάει πια και θρυμματίζεται ή πότε αποφασίζει να ανταρτέψει, να διεκδικήσει τον αυτοσεβασμό της, να ρισκάρει;

Άσχετο(;) αλλά μου άρεσε