Γράφει η Δέσποινα Βακάλη Δαλιάνη
Αρχίσαμε πολύ νωρίς. Γιατί πιστεύαμε, ότι επειδή έχει χρόνια να γίνει κάτι στο Σύλλογο, αν είναι να έρθει κάποιος φίλος, ίσως, έρθει για να μας κάνει το χατίρι και στη συνέχεια, φύγει να πάει αλλού, στα σίγουρα. Ώρα προσέλευσης 8:30.
Κι όμως, 8:45 ο κόσμος ήταν εκεί, είχε πάρει θέσεις σε όσες καρέκλες υπήρχαν περιμετρικά της αίθουσας, περισσότεροι όρθιοι με ένα ποτήρι κρασί, και κάποιοι είχαν αρχίσει να λικνίζονται ακολουθώντας τους ήχους της μουσικής. Οι δυο κοπελιές, επαγγελματίες D.Js είχαν πιάσει δουλειά. Τραγούδια της εποχής μας, δεκαετίας του ‘60 που όλοι αγαπήσαμε και χορέψαμε στα πάρτι της νιότης μας. Ο μπουφές έτοιμος, αχνιστός και η Πρόεδρος του Συλλόγου επί της υποδοχής, να καλωσορίζει τους φίλους, που καθώς η ώρα περνούσε, συνέχιζαν να έρχονται. Ήδη κάποιοι έχουν αρχίσει και χορεύουν. Η ώρα είναι μόλις 10 και το πάρτι έχει ανάψει για τα καλά.
Οι σερπαντίνες δίνουν και παίρνουν σε μια ατμόσφαιρα αποκριάτικη, που έγινε από μας εκ των ενόντων, με μεράκι και καλή διάθεση. Οι αυθεντικές μεταμφιέσεις, λιγοστές αλλά πετυχημένες. Κάποιες συγκεκριμένες, άλλες, οι περισσότερες, με μια μάσκα, ένα καπέλο, ένα εξειδικευμένο μακιγιάζ και όλοι στο παιχνίδι.
Εδώ ήταν το μυστικό. Να μπουν όλοι στο παιχνίδι. Εμείς εκείνο που έπρεπε να κάνουμε, ήταν να ρίξουμε την ιδέα, να την πιστέψουμε και να δημιουργούσαμε τις προϋποθέσεις, ώστε να θέλουν να παίξουν όσοι μας πιστέψουν και αποδεχθούν την πρόσκληση, αυτό το πανάρχαιο Διονυσιακό παιχνίδι, που κάνει τους ανθρώπους να κατεβάζουν ρολά στη γκρίνια και τη μιζέρια. Να κλείνουν στο συρτάρι ότι αρνητικό τους απασχολεί και να περνάνε απέναντι. Στην αισιοδοξία. Στο όνειρο. Στη χαρά και το γλέντι. Να θέλουν να ξορκίσουν το κακό με το γέλιο, τα τραγούδι, το χορό.
Έτσι κι έγινε. Όλοι μια παρέα. Όλοι σε ένα κέφι αποκριάτικο.
Κάποιοι ήρθαν αποφασισμένοι για να διασκεδάσουν μαζί μας. Κάποιοι πέρασαν για λίγο, όπως μας είπαν, αλλά τελικά έμειναν για πολύ περισσότερο. Κάποιοι έφυγαν και ξαναγύρισαν. Κάποιοι άλλοι ήρθαν αργότερα, από κάπου αλλού και έμειναν ως το τέλος, γύρω στις τρεις παρά κάτι το πρωί, όπου έχοντας κλείσει τη πόρτα για λόγους μη διατάραξης κοινής ησυχίας, έγινε ένα πραγματικά ελληνικό γλέντι. Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», «της Γερακίνας γιος» και άλλα συναφή, κράτησαν τους εναπομείναντες σε πλήρη ευφορία και ανεξάντλητους. Φαινόταν στα μάτια τους, ότι όλοι περνούσαν καλά και μεις καλύτερα, διότι έτσι το είχαμε φανταστεί και έτσι θέλαμε να γίνει. Ευχαριστούμε πολύ όλους και του χρόνου πάλι εδώ θα είμαστε.
Χρόνια πολλά και καλά.
Αρχίσαμε πολύ νωρίς. Γιατί πιστεύαμε, ότι επειδή έχει χρόνια να γίνει κάτι στο Σύλλογο, αν είναι να έρθει κάποιος φίλος, ίσως, έρθει για να μας κάνει το χατίρι και στη συνέχεια, φύγει να πάει αλλού, στα σίγουρα. Ώρα προσέλευσης 8:30.
Κι όμως, 8:45 ο κόσμος ήταν εκεί, είχε πάρει θέσεις σε όσες καρέκλες υπήρχαν περιμετρικά της αίθουσας, περισσότεροι όρθιοι με ένα ποτήρι κρασί, και κάποιοι είχαν αρχίσει να λικνίζονται ακολουθώντας τους ήχους της μουσικής. Οι δυο κοπελιές, επαγγελματίες D.Js είχαν πιάσει δουλειά. Τραγούδια της εποχής μας, δεκαετίας του ‘60 που όλοι αγαπήσαμε και χορέψαμε στα πάρτι της νιότης μας. Ο μπουφές έτοιμος, αχνιστός και η Πρόεδρος του Συλλόγου επί της υποδοχής, να καλωσορίζει τους φίλους, που καθώς η ώρα περνούσε, συνέχιζαν να έρχονται. Ήδη κάποιοι έχουν αρχίσει και χορεύουν. Η ώρα είναι μόλις 10 και το πάρτι έχει ανάψει για τα καλά.
Οι σερπαντίνες δίνουν και παίρνουν σε μια ατμόσφαιρα αποκριάτικη, που έγινε από μας εκ των ενόντων, με μεράκι και καλή διάθεση. Οι αυθεντικές μεταμφιέσεις, λιγοστές αλλά πετυχημένες. Κάποιες συγκεκριμένες, άλλες, οι περισσότερες, με μια μάσκα, ένα καπέλο, ένα εξειδικευμένο μακιγιάζ και όλοι στο παιχνίδι.
Εδώ ήταν το μυστικό. Να μπουν όλοι στο παιχνίδι. Εμείς εκείνο που έπρεπε να κάνουμε, ήταν να ρίξουμε την ιδέα, να την πιστέψουμε και να δημιουργούσαμε τις προϋποθέσεις, ώστε να θέλουν να παίξουν όσοι μας πιστέψουν και αποδεχθούν την πρόσκληση, αυτό το πανάρχαιο Διονυσιακό παιχνίδι, που κάνει τους ανθρώπους να κατεβάζουν ρολά στη γκρίνια και τη μιζέρια. Να κλείνουν στο συρτάρι ότι αρνητικό τους απασχολεί και να περνάνε απέναντι. Στην αισιοδοξία. Στο όνειρο. Στη χαρά και το γλέντι. Να θέλουν να ξορκίσουν το κακό με το γέλιο, τα τραγούδι, το χορό.
Έτσι κι έγινε. Όλοι μια παρέα. Όλοι σε ένα κέφι αποκριάτικο.
Κάποιοι ήρθαν αποφασισμένοι για να διασκεδάσουν μαζί μας. Κάποιοι πέρασαν για λίγο, όπως μας είπαν, αλλά τελικά έμειναν για πολύ περισσότερο. Κάποιοι έφυγαν και ξαναγύρισαν. Κάποιοι άλλοι ήρθαν αργότερα, από κάπου αλλού και έμειναν ως το τέλος, γύρω στις τρεις παρά κάτι το πρωί, όπου έχοντας κλείσει τη πόρτα για λόγους μη διατάραξης κοινής ησυχίας, έγινε ένα πραγματικά ελληνικό γλέντι. Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», «της Γερακίνας γιος» και άλλα συναφή, κράτησαν τους εναπομείναντες σε πλήρη ευφορία και ανεξάντλητους. Φαινόταν στα μάτια τους, ότι όλοι περνούσαν καλά και μεις καλύτερα, διότι έτσι το είχαμε φανταστεί και έτσι θέλαμε να γίνει. Ευχαριστούμε πολύ όλους και του χρόνου πάλι εδώ θα είμαστε.
Χρόνια πολλά και καλά.
