Προκηρύχτηκαν τελικώς οι πολυθρύλητες εκλογές. Προσωπικά ήμουν από αυτούς που πίστευα και το είχα γράψει σε παλαιότερο κείμενό μου, πως δεν θα γίνουν τελικώς εκλογές.
Οι λόγοι που με έκαναν να πιστεύω πως δεν θα γίνουν εκλογές ήταν πολλοί. Τον Ιούνιο, σύμφωνα με τις επιταγές των δανειστών μας, πρέπει να παρθούν νέα μέτρα ύψους περίπου 14 εκ ευρώ. Η ΝΔ, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θα έχει τον πρώτο λόγο, σίγουρα δεν θέλει να φορτωθεί αυτό το βάρος. Από την άλλη ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα δεν επιθυμεί να πάει σε εκλογές σε τόσο σύντομο διάστημα από την ανάληψη των καθηκόντων του, έχοντας πολύ μεγάλες πιθανότητες να υποστεί ήττα.
Η εκτίμησή μου περί μη διεξαγωγής εκλογών αποδείχθηκε εσφαλμένη. Όσο το σκέπτομαι περισσότερο αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως η εκτίμηση αυτή να οφείλονταν στο ότι μέσα μου δεν ήθελα να γίνουν εκλογές. Ίσως μέσα μου να μην ήθελα να βρεθώ μπροστά στη στιγμή της απόφασης η οποία δυστυχώς έρχεται στις 6 Μαΐου.
Διαπιστώνω ότι δεν είναι μόνο για μένα δύσκολη η απόφαση αυτή. Είναι για πολύ κόσμο. Καθημερινά μου κάνουν την ερώτηση του τίτλου. Και τώρα τι κάνουμε; Δεν ξέρω λοιπόν να σας απαντήσω αγαπητοί μου φίλοι. Δεν μπορώ ακόμη να αποφασίσω. Για όλο το πολιτικό μας σύστημα έχω ενστάσεις. Αλλά και η αποχή δεν είναι λύση.
Ξέρετε ότι προέρχομαι από το ΠΑΣΟΚ. Για την ακρίβεια έχω μεγαλώσει μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Και σας πληροφορώ ότι νοιώθω ότι ανήκω ακόμη στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ. Σας θυμίζω μερικές από τις φράσεις που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια και αποτελούν την επιτομή της αναξιοπιστίας: «λεφτά υπάρχουν», «θα πάρουμε πίσω την Ολυμπιακή και το λιμάνι», «δεν θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ», «μαζί τα φάγαμε», «δεν θα παρθούν άλλα μέτρα», «η λέξη κούρεμα δεν επιτρέπεται», «το 2012 θα βγούμε στις αγορές», «το 2012 θα έχουμε ανάπτυξη» κ.α. Μπορεί ο καθένας σας να θυμηθεί και άλλα παραδείγματα, ανακολουθίας λόγων και έργων. Και βέβαια ο καθένας σας ζει την καταρράκωση του βιοτικού επιπέδου με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την αύξηση της ανεργίας, την διάλυση της δημόσιας υγείας, την αποδιοργάνωση της παιδείας (αυτό το να ξεκινήσει σχολική χρονιά χωρίς βιβλία «εδώ μου κάθεται» - το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μιας ανίκανης κυβέρνησης να διαχειριστεί το οτιδήποτε). Αυτά έρχονται να προστεθούν στις στρατιές βολεμένων που πάντα υπήρχαν αλλά τώρα τις βλέπουμε πιο καθαρά, στο φαινόμενο «Άκης» και με κάνουν να ξαναπώ πως
το ΠΑΣΟΚ πρέπει να σπάσει στα τρία. Έτσι όπως είναι δεν έχει καμία διαφορά από ένα τελείως νεοφιλελεύθερο κόμμα, δεν έχει καμία διαφορά από τη «λαίλαπα της δεξιάς».
Τη ΝΔ αλλά και ότι δεξιότερο από αυτήν δεν την σκέφτηκα ποτέ. Έχοντας μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή μας κατάσταση ξεκίνησε αντιμνημονιακά και κατέληξε κόμμα της κυβέρνησης. Ο αρχηγός της διέγραψε τη Ντόρα επειδή είπε ναι στο 1ο μνημόνιο και στη συνέχεια διέγραψε όσους είπαν όχι στο 2ο μνημόνιο. Τι διαφορά έχει ο παραλογισμός αυτός από τον παραπάνω παραλογισμό του ΠΑΣΟΚ. Καμία. Πιστεύω πως αρκετοί από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν εύκολα να συνυπάρξουν σε ένα κόμμα. Η δε προεκλογική και γεμάτη ψευτοτσαμπουκάδες ρητορική του αρχηγού της θυμίζει όλο και περισσότερο το «λεφτά υπάρχουν».
Με τα δεξιότερα της ΝΔ κόμματα δεν θα ασχοληθώ. Και σας προτρέπω να μην ασχοληθείτε και σεις. Είναι απλά επικίνδυνα, πολύ πιο επικίνδυνα από τα δύο μεγάλα. Ούτε με Καμμένες Ντόρες θα ασχοληθώ.
Στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ τώρα, δημιουργήθηκε προσφάτως η ΔΗΜΑΡ του άκρως συμπαθητικού και σοβαρού Φώτη Κουβέλη. Από τη δημιουργία της όμως μέχρι σήμερα τείνει να καταντήσει «γενόσημο». Αγαπητέ Φώτη, όλους αυτούς που έχεις μαζέψει εγώ δεν τους ψήφιζα ούτε όταν ήταν στο ΠΑΣΟΚ, θα τους ψηφίσω τώρα; Άσε που δεν με έχεις πείσει ότι δεν θα συναινέσεις σε κυβέρνηση συνεργασίας και αντιλαϊκά μέτρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα είναι ίσως ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσε να με κάνει να ξαναψηφίσω ΠΑΣΟΚ (λέμε τώρα). Στην προσπάθειά του να προσποριστεί ψήφους από την οργή κατά του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί μέσα και πρακτικές που προσωπικά ως προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ με προσβάλουν. Άσε δε την αλαζονεία. Όποτε έχει καβαλήσει δημοσκοπικά το 10% επιδεικνύει τέτοια αλαζονεία που με προβληματίζει σοβαρά για τις προθέσεις του. Όσο για την πρόταση που παρουσιάζει είναι «μη πρόταση». Με συγχωρείτε αλλά η θεωρία του χάους ώστε να έχουμε περισσότερους μαζί μας δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Άφησα τελευταίο το παραδοσιακό ΚΚΕ το οποίο έχει μια συνεπή στάση αντίστασης και είναι σίγουρο ότι δεν θα συναινέσει σε τίποτα. Άκουσα και την Αλέκα πρόσφατα στο πολιτιστικό μας και σας ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που ακούω ολόκληρη ομιλία της. Σύντροφοι, συμφωνώ στην ανάλυση για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Υπάρχει όμως, ένα τεράστιο ΟΜΩΣ. Η πρότασή σας δεν αντέχει στη λογική. Η ρητορική σας δεν αντέχει στη λογική. Είναι σαν να λέτε σε όλους εμάς που δεν είμαστε μέλη σας «μην μας ψηφίσετε». Η πρακτική σας δεν αντέχει στη λογική (ρε σύντροφοι τι τη θέλει την απεργία η ΠΝΟ μέσα στο Πάσχα. Ναι θίγεται. Ναι πρέπει να αγωνιστεί. Αλλά η Βουλή έκλεισε. Γιατί τώρα;)
Μ’ αυτούς τους προβληματισμούς πορεύομαι προς τις εκλογές και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω αν πολλοί ή λίγοι συμμερίζονται αυτούς τους προβληματισμούς. Είναι όπως καταλάβατε προβληματισμοί που αφορούν το πολιτικό προσωπικό της χώρας, για το οποίο δεν έχω την καλύτερη άποψη.
Ξέρω ότι δεν σας βοήθησα. Άλλωστε ούτε εγώ βοηθήθηκα από την αυτοανάλυση. Αρκετοί από σας πιθανότατα θα έχετε διαφωνίες σε κάποια σημεία. Πείτε τις παρακάτω στα σχόλια αλλά παρακαλώ κόσμια και χωρίς links.
Πάντως στο «και τώρα τι κάνουμε;» δεν έχω ακόμη απάντηση.
May God be with us.
