Κάποιοι το φιλοσοφούν το πράμα και μιλάνε για «κρίση του καπιταλισμού» και διάφορα ακόμα εντυπωσιακά επιστημονικού περιεχομένου, από εκείνα που ακούει η κυρία Αφροξυλάνθη (Ανθή) και ο κος Ευδαίμων (Μάκης), (στην τύχη τα ονόματα φυσικά) –πρώην παίχτες του Χρηματιστηρίου και οι δύο, που θυμούνται με νοσταλγία τις εποχές που «επένδυαν» τις οικονομίες τους και το χωραφάκι στο χωριό, που τους έδινε το λάδι της χρονιάς και συμπληρωματικό εισόδημα, σε λίμιταπ, βγάζοντας κάποια καπνόφραγκα, ανακαλύπτωντας την τέχνη του χρηματιστηριακού πόκερ, μέχρι που ο κακοσημίτης (κακοχρόνοναχει), τους… έπεισε -λένε- να συνεχίσουν το παιχνίδι χάνοντας τα όλα, στο λίμιτνταουν καλά που δεν τους έπεισε και για τίποτα άλλο…
Εντυπωσιάζονται λοιπόν και αυτοί ως πρώην –πρακτικοί- οικονομολόγοι, όπως λέμε πρακτικοί γιατροί, κάτι σαν τον θρυλικό «Βλάχο».
Μόνο που ο συγχωρεμένος κάτι ήξερε από σπασίματα λόγω των προβάτων, ενώ η κυρία Αφροξυλάνθη και ο κυρ Ευδαίμων το πολύ να… είχαν περάσει από το απέναντι πεζοδρόμιο του Οικονομικού Πανεπιστημίου, μέχρι που να αποφοιτήσουν ως θύματα της απληστίας τους… Τέλος πάντων, όλη αυτή την πληροφόρηση οι ήρωές μας, κατόπιν την εμπλουτίζουν με τις εμπειρίες τους και την αναπαραγάγουν στην… αγορά (Λαϊκή), με ακόμα εντυπωσιακότερο και παραστατικότερο τρόπο,
τέτοιο που αρμόζει σε έναν πρόεδρο της ΕΚΤ τουλάχιστον.
Όλο αυτόν τον αχταρμά, ανακατεμένο με τις ημερήσιες ρύσεις των διαφόρων τηλεσοφών τύπου Αυτιά, φτιάχνουν μία… ενημέρωση ίση σε αξιοπιστία ή και ανώτερη μπορώ να πω, με το «μωχαμπέτι» των σεβάσμιων καθ΄ όλα γραίων, οι οποίες κλώθουν (ευτυχώς… ακόμα), κουτσομπολεύοντας στον περίβολο της Εκκλησιάς στη Δερβέσανη Σερρών αλλά και αλλού στην Ελλάδα, (και ευτυχώς που το κάνουν ακόμα, γιατί είναι μια υγιής παράδοση που μυρίζει χωριό και κοινωνικότητα που δεν προκαλεί σε καμιά περίπτωση κοινωνικούς κραδασμούς).
Επειδή ξέφυγα από το θέμα μας, κάτι ευχάριστο για μένα, θα επανέλθω επισημαίνοντας, πως ο Βομβαρδισμός μας με διάφορες ειδήσεις αμφιλεγόμενου περιεχομένου, ειδήσεις, οι οποίες πολλές φορές παρά το ότι ανακοινώνονται από επίσημο-ανεπίσημα στόματα, την επόμενη ακριβώς στιγμή διαψεύδονται ή αντικαθιστώνται από άλλες, δείχνοντας πως η κατάσταση είναι πολύ ρευστή και δυστυχώς καθόλου προβλέψιμη. Η χώρα μας θυμίζει άρρωστο στο κρεβάτι του πόνου ενώ από πάνω του να βρίσκεται μια ομάδα γιατρών και να του δίνει ασπιρίνες.
Κάπως έτσι και οι διάφοροι οικονομολόγοι – απόγονοι του Σίσυφου έχουν αναλάβει να διαχειριστούν ή απλά να σχολιάζουν την οικονομική μας (κακή ψυχρή κι ανάποδη), μοίρα…
Από την άλλη οι «πλατιές Λαϊκές μάζες» που αυτόκλητα «εκπροσωπούνται» από διάφορα «φυντάνια» ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης, παρέα με τα πολυλογάδικα έξω κοινοβουλευτικά ή έσω κοινοβουλευτικά κομματόσκυλα, κάθε πολιτικής πλευράς, που έχουν ξεχάσει την πρόσθεση, την αφαίρεση και την προπαίδεια, και που ηθελημένα επίσης παραβλέπουν, πως αιωνίως δεν μπορείς να ζεις με δανεικά και πως κάποια στιγμή μένεις έκθετος και χωρίς κανένα να θέλει να σε (ξανά) δανείσει αφού δεν θα μπορεί να πάρει πίσω τα λεφτά του στον αιώνα τον άπαντα.
Και ερχόμαστε στον μέγα παραλογισμό να κάνουμε τις ευθύνες μας, μπαλάκια του πινκ – πονκ , διότι εμείς ως γνωστόν ήμασταν άδολοι και απονήρευτοι ως κόρες του Δεληγιάννειου Παρθεναγωγείου. Μας φταίνε πάντα οι άλλοι, ο κακός γείτονας, ο κακός συνάδελφος, ο κακός υπάλληλος, ο κακός αστυνομικός, ο κακός περιπτεράς στη γωνία και ο κακός κουλουρζής στη γέφυρα… Έχουμε μάθει να έχουμε μόνο εμείς δίκιο και όλοι οι άλλοι να έχουν άδικο.
Λες και όλοι οι προαναφερόμενοι φταίχτες δεν είμαστε όλοι εμείς ή επί χρόνια δεν ανεχόμασταν, ή στηρίζαμε (και ανεχόμαστε και στηρίζουμε ακόμα) την ύπαρξη διαφόρων λωποδυτών σε κάθε επίπεδο της δημόσιας ζωής, μόνο και μόνο με την ελπίδα πως θα έριχνε κάποιος από αυτούς μια φευγαλέα ματιά προς το μέρος μας όταν επιδιδόμαστε αναπόσπαστα στο άθλημα του γλειψίματος…
Μας φταίνε όλοι οι άλλοι, όταν αφήναμε τόσα χρόνια τους άλλους να διεκδικούν όσα ανήκουν σε όλους χλευάζοντας τους και από πάνω, όταν μανιωδώς αναζητούσαμε αποδέκτη γρηγορόσημου ή κάποιο νεκροθάφτη της συνείδησής μας, όταν αφήναμε να γιγαντωθεί επί δεκαετίες αυτή η κατάσταση ελπίζοντας πως το παιδί μας κάποια στιγμή θα χωνόταν σε μια ανάλογη θέση με τη βοήθεια κάποιου ασυνείδητου πολιτικάντη με αντάλλαγμα την ψήφο μας και να κάνει την ίδια δουλειά στους άλλους…
Και τώρα –όλοι μας- ζητάμε (δικαίως μεν, καθυστερημένα κατά 30 χρόνια δε), να πληρώσουν αυτοί που τόσα χρόνια αποδεχόμασταν ως αφεντικά της όλης κατάστασης. Αμ δε όμως…. Αυτοί φροντίσανε να φυλαχτούνε από τις κακοτοπιές. Εμείς και μόνο εμείς θα πληρώσουμε το πρόστιμο για την ηθική και φυσική συνεργία μας στη δόμηση αυτού του άθλιου κατασκευάσματος.Όσο για τα κινήματα «Δεν πληρώνω» τα οποία άρχισαν να υιοθετούν και οι Δήμοι προσφάτως, (και θέλω να δω τι θα γίνει, αν κάποια στιγμή το «δεν πληρώνω» επεκταθεί και στα ανταποδοτικά τους τέλη), να με συγχωρούν αλλά δεν τα συμμερίζομαι, για πολλούς λόγους.
Πρώτα πρώτα γιατί δεν μου αρέσει να με κατευθύνει πολιτικά οποιοσδήποτε όπου θέλει εκείνος, αλλά ο κυριότερος λόγος είναι, πως ποτέ στο παρελθόν δεν ευαισθητοποιήθηκαν και δεν αντέδρασαν δυναμικά διαμορφώνοντας κάποιο κίνημα… «Δεν διαφθείρωμαι», «Δεν λαδώνω», «Δεν διορίζομαι αναξιοκρατικά», «Δεν αποδέχομαι εξυπηρετησούλες από τις διάφορες μόνιμα έμμισθες αιρετές μουσίτσες», «Δεν κάθομαι στον καναπέ μου», «Δεν γλύφω εκεί που έφτυνα», «Δεν στερώ μία θέση κάπου από κάποιον που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη» έως και τα απλοϊκά… «Δεν περνάω με κόκκινο φανάρι» ή και «Δεν ποτίζω τις γλάστρες … όταν από κάτω περνάει κόσμος» κ.ο.κ… Πολλά τα «ΔΕΝ» που έπρεπε να είχαμε πει αλλά… κάναμε το κορόιδο… Επιπλέον, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η πατρίδα μας σήμερα, αν το 1940 επί δικτατορίας Μεταξά μάλιστα, δεν λέγαμε «ΟΧΙ», όλοι ανεξαιρέτως, αφήνοντας στην άκρη τους κομματικούς διαχωρισμούς… Τότε το ΟΧΙ μας μάλιστα, πληρώθηκε σε ζωές, και όχι σε ευρώ και γι αυτό, αυτό το ΟΧΙ είναι από αυτά τα λίγα που μας κάνουν σήμερα περήφανους.
Άσχετο βέβαια το γεγονός ότι εμείς το πληρώνουμε αυτό ακόμα, αντίθετα με τους μέγιστους Ολλανδούς π.χ που «κάθησαν στα αυγά τους» και σήμερα μας κάνουν τον… “πωλών τοις μετρητοίς”…Μέσα σε όλα έχουμε και τις προφητείες στις οποίες αναζητούμε την ελπίδα στο μέλλον μας, όπως η κ. Αφροξυλάνθη στις καφετζούδες και στις χαρτορίχτρες… Αμέ!
“Η Ελλάδα θα περάσει από μεγάλη πείνα, αλλά θα έλθει ο καλός Ρώσος και θα τσακίσει τους κακούς Τούρκους οι οποίοι θα έχουν τσακίσει εμάς πριν, όταν θα αποφασίσουμε να επεκτείνουμε τα εξαμίλια στα δωδεκαμίλια και την ΑΟΖ μας (που είναι όπως λένε οι καλεσμένοι του Χαρδαβέλα …είναι τίγκα στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και πολλά άκόμα καλούδια)… Και οι προδότες πολιτικοί που πάνε να πουλήσουν τη χώρα στο Σατανά και γι αυτό θα πάνε στο Γουδί οι αντίχριστοι (φτου τους)” και έτσι κονομάνε από τους αφελείς και οι διάφοροι Λιακόπουλοι…
Ειλικρινά αν υπάρχει κάποιος με μια ελάχιστη λογική σήμερα, είναι σίγουρο πως θα ζει κάτω από την τρομοκρατία ενός ευρύ πολυσυλλεκτικού όχλου ο οποίος λειτουργεί υπό τους –ανύπαρκτους- κανόνες του Λυντς.
Οφείλω τέλος να πω, πως η όποια συμμετοχή μου στις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» (όχι στην αρχή τους, αλλά στην πορεία όταν ανεδείχθησαν οι διάφοροι αριστεροδεξιοί περιθωριακοί ως αιχμή του κινήματος και ο κ. Τσίπρας κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος όλων μαζί), αποτέλεσε ένα σημαντικό μάθημα, για το πώς μπορούν να ελεγχθούν οι απογοητευμένες και εξοργισμένες Λαϊκές μάζες, από το ίδιο σύστημα και φυσικά δεν έχω σκοπό να επαναλάβω κάτι τέτοιο, μόνο να αναγνωρίσω το σοφό της αποστασιοποίησης του έμπειρου ΚΚΕ και των κινημάτων που αυτό ελέγχει όπως το ΠΑΜΕ.
Μεγάλο βγήκε το άρθρο αγαπητέ αναγνώστη… αλλά θα έχει και συνέχεια αλλά και προσθήκες μέχρι να μπει στην έντυπη εφημερίδα.
Σε ευχαριστώ θερμά που διάβασες τις «ασυναρτησίες» μου και συμπάθα με αν δεν συμφωνείς με αυτές. Να ξέρεις όμως, πως τις «ασυναρτησίες» αυτές τις γράφει ένας ολόϊδιος με σένα, ούτε ξεχωριστός ούτε… «σοφός» ούτε τίποτα παραπάνω από τον μέσο όρο όλων μας…
