Μετά από αλλεπάλληλες τηλεφωνικές συνομιλίες κατάφεραν να μη συνεννοηθούν και ο καθένας να τραβήξει το δρόμο του. Και οι δύο νικητές. Και οι δύο αλώβητοι. Και μάλιστα χθες εκτός απροόπτου ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο.
Ο μεν Πρωθυπουργός πράττει το καθήκον του και μπροστά στο συμφέρον της χώρας δέχεται ακόμη και να παραιτηθεί, αλλά η κακιά δεξιά για μια ακόμη φορά στερούμενη του απαραίτητου Εθνικού σθένους θέτει όρους τέτοιους που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί.
Έτσι ο Πρωθυπουργός συναισθανόμενος τις ευθύνες του, αλλά και υποδηλώνοντας ότι και μόνος του μπορεί, ανακοινώνει ανασχηματισμό και ότι θα προσφύγει στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν ξέρω αν αντιλαμβανόμαστε το ίδιο, αλλά είναι άλλο να μη ψηφίσει κάποιος το μεσοπρόθεσμο και άλλο να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στο κόμμα με το οποίο εξελέγη. Και αν δώσει ψήφο εμπιστοσύνης τότε πρέπει να είναι πολύ ….... για να μην ψηφίσει στη συνέχεια το μεσοπρόθεσμο. Στο σκηνικό αυτό η βοήθεια και η συμπαράσταση της άλλης πλευράς ήταν αμέριστη με την πρόταση για εκλογές που συσπειρώνει το κοινοβουλευτικό Πασοκικό κομμάτι στην κατεύθυνση της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης.
Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μένει πιστός στις αρχές του που το κακό ΠΑΣΟΚ δεν τις αποδέχεται, δηλαδή στα περί επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου. Επίσης ισχυροποιείται στο εσωτερικό του κόμματος δείχνοντας ότι δεν φοβάται το κακό ΠΑΣΟΚ και ζητάει εκλογές. Επίσης αν τελικά γίνουν εκλογές, το μεσοπρόθεσμο θα έχει ήδη ψηφιστεί και θα του δίνει το δικαίωμα να κατηγορεί το κακό ΠΑΣΟΚ για ότι έχει συμβεί στη χώρα και στους εργαζόμενους.
Νομίζετε ότι στις τηλεφωνικές συνομιλίες είπαν τίποτε άλλο; Νομίζετε ότι συζήτησαν για το πώς θα βγει η χώρα όσο πιο αναίμακτα γίνεται από την δίνη στην οποία έχει περιπέσει;
Δεν θα αναφερθώ στους υπόλοιπους αρχηγούς ή αρχηγίσκους γιατί στην συγκεκριμένη παράσταση δεν περισσεύει ρόλος γι’ αυτούς. Απλοί κομπάρσοι. Αυτοί ίσως αποκτήσουν ρόλο λίγο πιο μετά.
Το έργο θα συνεχιστεί. Θα τους δούμε στη βουλή να αλληλοκατηγορούνται, να «σηκώνουν τους τόνους» όπως θα λένε τα κρατικοδίαιτα κανάλια και δημοσιογράφοι.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα:
- Αν γίνουν εκλογές το πιθανότερο είναι ότι αυτοδυναμία δεν θα υπάρξει και θα χρειαστούν ευρύτερες συναινέσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας. Άρα Αντώνη και Γιώργο ξεχάστε τις αυτοδυναμίες. Αφού αυτό κατ’ εμέ είναι δεδομένο γιατί να πάμε σε εκλογές και να μη το κάνουμε από τώρα;
- Επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν υπάρχει. Όταν χρωστάς σε μια Τράπεζα δεν θέτεις εσύ τους όρους αποπληρωμής, τους θέτει η Τράπεζα. Το μνημόνιο θα έπρεπε να είχε διαπραγματευτεί καλύτερα πριν υπογραφεί. Να προσθέσω ότι και οι ξένοι συζητούν για επαναδιαπραγμάτευση αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση από μας. Να το κάνουν χειρότερο.
- Όλοι εμείς βρισκόμαστε στα όρια της εξαθλίωσης και με το μεσοπρόθεσμο του οποίου τις επιπτώσεις θα τις δούμε του χρόνου (αυτό που ζούμε σήμερα είναι το μνημόνιο – όχι το μεσοπρόθεσμο) θα εξαθλιωθούμε σίγουρα.
Η χώρα χρειάζεται ριζική αλλαγή στο πολιτικό προσωπικό.
Η «επανάσταση του αυτονόητου» πρέπει να γίνει πραγματικότητα σε όλους του τομείς της Δημόσιας ζωής.
Η ασκούμενη πολιτική πρέπει να αποκτήσει κατεύθυνση τέτοια που να υπηρετεί τον μέσο Έλληνα και όχι τα μεγαλοσυμφέροντα, καταργώντας βέβαια υπερβολές του παρελθόντος (για παράδειγμα είναι άλλο να καταργήσεις προνόμια που μερικές φορές κινούνται στα όρια της νομιμότητας, και άλλο να συρρικνώνεις το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας).
Απαιτείται Εθνική συνεννόηση για μια σειρά από ζητήματα:
α) Παιδεία: Δεν μπορεί κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια να αλλάζει το εκπαιδευτικό σύστημα. Πρέπει Εθνικά να αποφασίσουμε περί αυτού, αφού αποφασίσουμε πρώτα τι παιδεία θέλουμε. Θέλουμε παιδεία που θα ενισχύει την παπαγαλία και θα βγάζει υπηρέτες του συστήματος ή θέλουμε παιδεία που θα ενισχύει την κριτική σκέψη και άποψη και θα οδηγεί στην πραγματική γνώση. Πρέπει δε, κάποια στιγμή αυτό το ρημαδοπτυχίο να συνδεθεί με την παραγωγή
β) Εθνικά θέματα: Καταλαβαίνουμε ότι η τακτική της άλλης πολιτικής ο ένας και άλλη πολιτική ο άλλος δεν μπορεί να συνεχιστεί.
γ) Υγεία: Δωρεάν υγεία για όλους, περικοπή σπαταλών, πάταξη επίορκων που παίρνουν φακελάκι.
δ) Εξορθολογισμός κάθε δημόσιας λειτουργίας. Να επικρατήσει κάποτε ο κοινός νους. Δυστυχώς σήμερα απουσιάζει από κάθε τι γύρω μας.
ε) Μετανάστες: Η χώρα τους έχει ανάγκη και ως λαός είμαστε φιλόξενος. Όχι όμως όλους. Ας αποφασίσουμε επιτέλους πόσοι χωράνε και πόσοι μπορούν να τραφούν από αυτή τη χώρα. Στο ζήτημα δεν χρειάζονται Εθνικιστικές κορώνες, μόνο κακό θα κάνουν.
Αυτά, τα παραπάνω είναι κάποια ενδεικτικά ζητήματα τα οποία χρίζουν Εθνικής συνεννόησης, κάποια ζητήματα στα οποία πρέπει να επικρατήσει ο κοινός νους, κάποια ζητήματα που πρέπει να πάψει το αυτονόητο να είναι ζητούμενο.
Εν κατακλείδι η χώρα χρειάζεται σήμερα μια διακυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης που θα σχεδιάσει το μέλλον κυρίως και θα διαχειριστεί το παρόν, με τέτοιο τρόπο ώστε να μη ξαναβρεθούμε σε τέτοια θέση αλλά και χωρίς να ξεπουλήσουμε τα πάντα (ιδέες, αξίες, κατακτήσεις, ακίνητα).
Οι εξελίξεις τρέχουν και είναι μπροστά μας. Εύχομαι να έχω άδικο. Εύχομαι οι αντιπρόσωποί μας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
