Η ανάγκη του μύθου αλλά και του παραμυθιού, πάντοτε ενυπήρχε στη συναισθηματική και ψυχική έκφραση του ανθρώπου, τόσο του ακροατή όσο ακόμα και του αφηγητή. Παλιότερα οι γιαγιάδες κι οι παππούδες έπαιρναν στο διάβα της διήγησης του παραμυθιού, το παιδί και το ταξίδευαν σε κόσμους φανταστικούς και ονειρικούς.
Οι μύθοι αφ’ ετέρου, είχαν από την αρχαιότητα διδακτικό σκοπό και σε μικρούς και σε μεγάλους. Τα έπη του Ομήρου συναρπάζουν και ταξιδεύουν τον αναγνώστη ή ακροατή στα μονοπάτια που οδηγεί ο μέγας ποιητής. Ο Αίσωπος, εξ’ άλλου, έχει κρατήσει τα σκήπτρα της καθοδήγησης ήθους και συμπεριφοράς με την εξαιρετική διδασκαλία του.